Φεύγα...
Δεν είναι ο χαρακτήρας, ο φόβος είναι να γλιστρήσω, να φύγω… για πού ποτέ δεν ξέρω κάτι πιο ήσυχο πάντα πιστεύω σε κύκλο καταλήγω… Το κεφάλι γυρίζω αργά να δω, να χορτάσω, να θυμηθώ. Σεντόνια τσαλακωμένα, τζάμια θολά κορμιά τυλιγμένα στην ηδονή μάτια που κοιτάζονται με αγάπη. Τίποτα δε μπορώ να πω με προδίδει ο ήχος της φωνής μου το άγγιγμα που δίνω απλόχερα. Πώς μπορείς ν’αρνηθείς το ονειρο; Να προδώσεις την ψυχή σου; Ποιος ακούει τη λογική; Ευτυχία χωρίς όνομα, μοναξιά για δύο Μη με κοιτάς, δε το διάλεξα εγώ… Ποιος μπορεί με τον έρωτα να τα βάλει;.. Ε.Δ