Manifesto

Ναι, υπάρχουν και οι γυναίκες που φεύγουν. Λίγο πριν το τέλος. Μετά από αυτό. Συνήθως όμως όταν δεν αντέχουν άλλο να μείνουν. Και τρέχουν… Ναι! Τρέχουν! Για να μην προλάβουν να σκεφτούν. Γιατί αν σκεφτούν, ίσως σφηνωθεί και πάλι στο μυαλό τους η ιδέα ότι αξίζει ακόμα μία ευκαιρία. Γιατί είναι άνθρωποι κι έχουν αισθήματα. Και συναισθήματα. Γιατί αν μείνουν, θα πάψουν να είναι ο εαυτός τους. Όπως θέλουν να είναι. Είναι ίσως το μόνο πράγμα που δεν συγχωρούν στους άλλους ανθρώπους. Να παίζουν τόσο πολύ με τα όρια τους ώστε μοιραία   να αναγκαστούν να αλλάξουν. Όχι. Αυτό δε το συγχωρούν. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τις φέρνει στα μέτρα του μόνο και μόνο γιατί θεώρησε τα συναισθήματά τους, αδυναμία. Μόνο με την αγάπη αλλάζουν. Μόνο αυτή, είναι η δύναμη που παραδέχονται και στην οποία υποκλίνονται. Φεύγουν… πολλές φορές με τα μάτια υγρά και το μυαλό θολό, μα ταυτόχρονα ελεύθερο. Γιατί απογοητεύτηκαν. Η φυγή όμως δεν είναι δράση, είναι αντίδραση. Φεύγουν, αφότου έχουν εξαντλήσει ...

Πρέπει να το πάρεις απόφαση. Επιβάλλεται να έρθει η στιγμή που θα αντιμετωπίσεις την αλήθεια. Την αλήθεια. Όχι τη πραγματικότητα που εσύ ήθελες να αντιμετωπίζεις. Εκείνη τη πιο... στρογγυλεμένη. Καταλάβαινες ότι κάτι δε πήγαινε καλά. Δεν έβγαινε ο λογαριασμός. Αλλά εσύ επέμενες να πιστεύεις ότι  κάτω από την επιφάνεια υπήρχε υπόβαθρο. Θες την αλήθεια; Δεν υπάρχει πάντα υπόβαθρο. Η υπόθεση θέλει απόδειξη για να γίνει συμπέρασμα. Κι όταν η υπόθεση γίνεται προϋπόθεση, αφορμή ή δικαιολογία τότε... Η αλήθεια όμως μας ξεβολεύει. Συνεπάγεται αποφάσεις ή συμβιβασμούς. Αναλόγως περιστάσεων και χαρακτήρα. Πόσο έτοιμοι είμαστε να δώσουμε όνομα στις σκιές που εμείς κρύψαμε έντεχνα στο διπλοκλειδωμένο συρτάρι της ψυχής μας; Τόσο... όσο. Όσο χρειάζεται για να μη καταρρεύσει το παραμύθι που πουλάμε στον εαυτό μας. Και στους άλλους.  Κι είναι πολύ ωραίο αυτό το γαμημένο παραμύθι για να το τσαλακώσουμε. Σωστά; Γιατί μετά τι θα κάνουμε με τη ζωή μας; Τι θα γίνει εκείνη η εύθραυστη εικό...