Γιατί κάποιες γυναίκες φεύγουν...!

Ναι, υπάρχουν και οι γυναίκες που φεύγουν. Λίγο πριν το τέλος. Μετά από αυτό. Συνήθως όμως όταν δεν αντέχουν άλλο να μείνουν. Και τρέχουν… Ναι! Τρέχουν! Για να μην προλάβουν να σκεφτούν. Γιατί αν σκεφτούν, ίσως σφηνωθεί και πάλι στο μυαλό τους η ιδέα ότι αξίζει ακόμα μία ευκαιρία. Γιατί είναι άνθρωποι κι έχουν αισθήματα. Και συναισθήματα. Γιατί αν μείνουν, θα πάψουν να είναι ο εαυτός τους. Όπως θέλουν να είναι. Είναι ίσως το μόνο πράγμα που δεν συγχωρούν στους άλλους ανθρώπους. Να παίζουν τόσο πολύ με τα όρια τους ώστε μοιραία  να αναγκαστούν να αλλάξουν. Όχι. Αυτό δε το συγχωρούν. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τις φέρνει στα μέτρα του μόνο και μόνο γιατί θεώρησε τα συναισθήματά τους, αδυναμία. Μόνο με την αγάπη αλλάζουν. Μόνο αυτή, είναι η δύναμη που παραδέχονται και στην οποία υποκλίνονται.

Φεύγουν… πολλές φορές με τα μάτια υγρά και το μυαλό θολό, μα ταυτόχρονα ελεύθερο. Γιατί απογοητεύτηκαν. Η φυγή όμως δεν είναι δράση, είναι αντίδραση. Φεύγουν, αφότου έχουν εξαντλήσει όλα τα ενδεχόμενα και πείστηκαν πως αυτή είναι η πιο ισχυρή επιλογή.

Φεύγουν χωρίς να ζητήσουν ή να δώσουν καμία εξήγηση. Ποιο το νόημα αλήθεια; Όταν αυτοί που αφήνουν δεν έκαναν καμία προσπάθεια να τις κρατήσουν. Ίσως δεν ήξεραν πώς, ίσως δεν ήθελαν , ίσως και να μη μπορούσαν…. Τα λόγια είναι κύματα που έρχονται και φεύγουν πάλι πίσω.

Φεύγουν χωρίς να κοιτάξουν πίσω. Δεν θέλουν να κοιτάξουν, γιατί ίσως τότε δουν τι χάνουν. Και μπορεί το κόστος καμιά φορά να είναι μεγάλο. Το αναλαμβάνουν όμως. Το υπομένουν, το αντέχουν και με τον καιρό το ξορκίζουν.

Φεύγουν και τις περισσότερες φορές δε ξέρουν καν πού πάνε. Μα το φθαρμένο τις φοβίζει πιο πολύ από το άγνωστο. Κλείνουν τη πόρτα πίσω τους δυνατά, σηκώνουν το κεφάλι και προχωράνε. Ανοίγουν την επόμενη. Πόσο θα μείνουν; Δεν εξαρτάται από εκείνες. Το μόνο που ξέρουν είναι να είναι ειλικρινείς. Δε κοροϊδεύουν κανέναν. Ούτε τον εαυτό τους, ούτε τους άλλους.

Αν το μετανιώνουν ; Ναι. Κάποιες φορές. Στην αρχή. Εκεί που όλα είναι δύσκολα και το συναίσθημα τις κατακλύζει. Στη συνέχεια όμως όχι . Όσες πόρτες έκλεισαν, άλλες τόσες άνοιξαν. Κι όλα τα χρώματα φανερώθηκαν μπροστά τους. Και κάπως έτσι προχωράει η ζωή και προχωρούν κι εκείνες, κρατώντας στο πίσω μέρος της καρδιάς τους μια ίσως… αφελή επιθυμία… Την επόμενη φορά να μη χρειαστεί να φύγουν.