Δωμάτιο 2x2 με θέα το άγνωστο
Είχα μια κουβέντα το μεσημέρι. Από εκείνες τις ωραίες που με δύο λέξεις και μια ματιά, γράφεις ολόκληρη έκθεση. Η ερώτηση της φίλης μου προσωπική, με εμένα να απαντώ πάνω από έναν αχνιστό καφέ και να διατείνομαι, πόσο μίζερο και λίγο είναι όταν κάποιος δεν διεκδικεί αυτά που θέλει. Γιατί είναι, χωρίς περιστροφές, μίζερο και ανούσιο. Πάντοτε θαύμαζα τους ανθρώπους που έπεφταν με τα μπούνια σε ό,τι ήθελαν. Με πάθος. Για το ταξίδι. Για την ηδονή του να ζεις. Είναι μίζερο να φωνάζει όλο σου το είναι "θέλω" κι εσύ να το εγκλωβίζεις στην ησυχία. Σε ένα σώμα αδρανές. Να λες θέλω αυτή τη ζωή, αυτο το όνειρο, αυτή τη δουλειά, αυτόν τον άνθρωπο και να μη κάνεις τίποτα. Δεν είναι πάντα φόβος. Η αδράνεια είναι στάση ζωής. Απλά της δίνουμε ονόματα. Φόβος... Ανασφάλεια... κι όλες αυτές τις ψυχολογικές - εύστοχες κσι έγκυρες κατα τ' άλλα - ταμπελίτσες. Αλλά τι να το κάνεις; Ακόμα κι όταν το εξηγείς, δεν λύνεται μόνο του. Υπάρχει μια τόση δα λέξη - ασφάλεια - που κινεί αθόρ...