Δωμάτιο 2x2 με θέα το άγνωστο

 

Είχα μια κουβέντα το μεσημέρι. Από εκείνες τις ωραίες που με δύο λέξεις και μια ματιά, γράφεις ολόκληρη έκθεση. Η ερώτηση της φίλης μου προσωπική, με εμένα να απαντώ πάνω από έναν αχνιστό καφέ και να διατείνομαι, πόσο μίζερο και λίγο είναι όταν κάποιος δεν διεκδικεί αυτά που θέλει. Γιατί είναι, χωρίς περιστροφές, μίζερο και ανούσιο.

Πάντοτε θαύμαζα τους ανθρώπους που έπεφταν με τα μπούνια σε ό,τι ήθελαν. Με πάθος. Για το ταξίδι. Για την ηδονή του να ζεις.

Είναι μίζερο να φωνάζει όλο σου το είναι "θέλω" κι εσύ να το εγκλωβίζεις στην ησυχία. Σε ένα σώμα αδρανές. Να λες θέλω αυτή τη ζωή, αυτο το όνειρο, αυτή τη δουλειά, αυτόν τον άνθρωπο και να μη κάνεις τίποτα.

Δεν είναι πάντα φόβος. Η αδράνεια είναι στάση ζωής. Απλά της δίνουμε ονόματα. Φόβος... Ανασφάλεια... κι όλες αυτές τις ψυχολογικές - εύστοχες κσι έγκυρες κατα τ' άλλα - ταμπελίτσες. Αλλά τι να το κάνεις; Ακόμα κι όταν το εξηγείς, δεν λύνεται μόνο του. Υπάρχει μια τόση δα λέξη - ασφάλεια - που κινεί αθόρυβα τα νήματα της δράσης. Την ορίζει και την καθορίζει. Μαζί με την εμπειρία δημιουργούν το απόλυτα επαναστατικό δίδυμο μηδενικού ρίσκου.

Φυσικά ζεις. Ναι. Μέσα σε ένα προσεκτικά με χάρακα σχεδιασμένο περιγραμμα. Τόσο όσο. Αφού τώρα μεγάλωσες και ξέρεις. Δεν τρως τα μούτρα σου. Μόνο κάνεις φανταστικούς διαλόγους στο μυαλό σου, πριν κοιμηθείς. Ταξιδεύεις νοερά έξω από το περίγραμμα. Αυτό επιτρέπεται. Φυσικά.

Εχω συναντήσει τέτοιους ανθρώπους. Θες πραγματικά να σηκωθείς και να τους ταρακουνήσεις, μπας και κάνεις μια ρωγμή στο περίγραμμα. 

"Μία κουβέντα είναι αυτό"

Καμία κουβέντα δεν είναι. Μονάχα ένα βήμα. 

Απαραίτητη προϋπόθεση να μην ζητάς εγγυήσεις. Από τη ζωή και τους ανθρώπους. 

Μήπως όσα μας συνέβησαν, τα περιμέναμε; Μήπως οσα καταφέραμε, τα είχαμε σίγουρα;

Είτε κάναμε εμείς το βήμα, είτε μας έσπρωξαν. 

Α, ναι! Υπάρχει κι αυτή η δεύτερη μαγική περίπτωση. Κάποιος άλλος να τολμήσει - τόλμη ή άγνοια οριοθετημένης περιοχής - να περάσει τη γραμμή του περιγράμματος.

Προς ενημέρωση, γίνεται πάντα απρόβλεπτα και απροειδοποίητα. Συνέπειες απρόβλεπτες.

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν υπάρχουν άφοβοι άνθρωποι. Όλοι έχουμε τις ασφαλείς γωνιτσες και τα κουτάκια μας. Απλά κάποια είναι περισσότερο ή λιγότερο ευλύγιστα. Και όλοι κάνουμε φανταστικούς διαλόγους πριν κοιμηθούμε.

Τίποτα όμως πιο μαγικό από την διεκδίκηση. Κι ας μην γίνει τίποτα. Κι ας γίνουν τα μισά. Μπορεί να γίνουν και πολύ περισσότερα όμως. 

Είναι συναρπαστικό να τολμάς να ζητάς από τη ζωή αυτό που θες και να βγαίνεις μπροστά με θάρρος. Αν το καλοσκεφτείς δεν διακυβεύονται τόσα όσα φαντάζεσαι. Αντε να καταλήξεις με λίγο τσαλακωμένη περηφάνια. Διαχειρίσιμο.

Μπορεί η φράση "δημιουργική ασάφεια" να χρωματίστηκε πολιτικά, άσχετα όμως από αυτό, ενέχει μια ανθρώπινη αλήθεια. Το σαφές το κατέχεις. Το ασαφές όμως σε εμπνέει, σε κινητοποιεί, σε ιντριγκάρει, σε ξεβολεύει και εν κατακλείδι σε εξελίσσει.

Στο μεταξύ είχα πιει σχεδόν όλο τον καφέ. Πριν κρυώσει. 

Υ.Γ. Ειναι υπέροχο να ζεις!