Manifesto

  Συνειρμικά παραπέμπει στο βεβιασμένο. Την συνοδεύουν πολλά επίθετα. Πολλά και διαφορετικά. Φοβισμένη, αναγκαστική, βιαστική, αξιοπρεπής, απέλπιδη, θυμωμένη, εκδικητική, ψύχραιμη, αναμενόμενη. Υπάρχει όμως κι ένα άλλο είδος… η ήρεμη φυγή. Σαν σχήμα οξύμωρο. Περιλαμβάνει όλα τα παραπάνω στάδια, οπότε δεν βιάζεται καθόλου. Χαμογελάει. Όχι από αμηχανία. Χαμογελάει γλυκά, μέσα από τα βάθη της ψυχής της. Αναπνέει. Δεν κοντοστέκεται, ούτε διστάζει. Δεν τρέχει να κλείσει την πόρτα πίσω της μη τυχόν το μετανιώσει, μη τυχόν και τη προλάβει η καρδιά. Κανείς δεν τη κυνηγάει. Αυτό είναι το μυστικό της. Τακτοποιεί με κινήσεις απαλές και σίγουρες, αντικείμενα και εκκρεμότητες, γνωρίζοντας πως αυτή είναι μια ώριμη εξέλιξη. Χωρίς μελαγχολία, αφήνει απλά τα πράγματα να συμβούν. Τις αναμνήσεις δεν τις έχει διώξει. Σχηματίζουν ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη τη, σα να ξεφυλλίζει άλμπουμ με φωτογραφίες από ένα ταξίδι παλιό. Οι διαδρομές δεν πονάνε. Ούτε ζητάνε. Δεν ψάχνει απαντήσεις σε σκονισμένες...

  Κύκλοι που κλείνουν. Αμήχανο συναίσθημα. Διαισθάνεσαι καιρό πριν ότι η γραμμή φτάνει στο σημείο έναρξης σιγά σιγά αλλά αρνείσαι ενίοτε να το δεχτείς. Το παραβλέπεις, ενίοτε υπερθεματίζεις κιόλας. Δελεαστική η ασφάλεια θέσης. Μέχρι που μια μέρα ξυπνάς και έχεις ήδη τερματίσει, βρίσκεσαι στον προθάλαμο και τότε συνειδητοποιείς ότι στην ουσία αρνείσαι το άγνωστο. Λες και δεν είναι αυτός ο προορισμός μας. Με δυο πόδια που αρνούνται να κάνουν βήμα προς τα εμπρός αλλά και προς τα πίσω αναπολείς και φοβάσαι. Η σκέψη όμως μοναχή της είναι μια μη παραγωγική διαδικασία. Κι όσο εσύ αρνείσαι όσα μπορούν να ανοιχτούν μπροστά σου, εγώ θα σου υπενθυμίσω πόσες φορές στο παρελθόν βρέθηκες στην ίδια θέση και η ζωή   προχώρησε και η αλήθεια είναι ότι σου προσέφερε πολλές εμπειρίες, ευτυχίες και μαθήματα. Η ζωή του καθενός είναι ένα έργο σε εξέλιξη με πρωταγωνιστή τον ίδιο. Κάθε πράξη οδηγεί στην εξέλιξη. Θα ήταν λοιπόν πολύ βαρετό, αν είχαμε τα ίδια πρόσωπα γύρω μας, τις ίδιες συνήθειες,, τα...