Ναι! Και προχωράμε ...

 

Κύκλοι που κλείνουν. Αμήχανο συναίσθημα. Διαισθάνεσαι καιρό πριν ότι η γραμμή φτάνει στο σημείο έναρξης σιγά σιγά αλλά αρνείσαι ενίοτε να το δεχτείς. Το παραβλέπεις, ενίοτε υπερθεματίζεις κιόλας. Δελεαστική η ασφάλεια θέσης. Μέχρι που μια μέρα ξυπνάς και έχεις ήδη τερματίσει, βρίσκεσαι στον προθάλαμο και τότε συνειδητοποιείς ότι στην ουσία αρνείσαι το άγνωστο. Λες και δεν είναι αυτός ο προορισμός μας. Με δυο πόδια που αρνούνται να κάνουν βήμα προς τα εμπρός αλλά και προς τα πίσω αναπολείς και φοβάσαι. Η σκέψη όμως μοναχή της είναι μια μη παραγωγική διαδικασία. Κι όσο εσύ αρνείσαι όσα μπορούν να ανοιχτούν μπροστά σου, εγώ θα σου υπενθυμίσω πόσες φορές στο παρελθόν βρέθηκες στην ίδια θέση και η ζωή  προχώρησε και η αλήθεια είναι ότι σου προσέφερε πολλές εμπειρίες, ευτυχίες και μαθήματα. Η ζωή του καθενός είναι ένα έργο σε εξέλιξη με πρωταγωνιστή τον ίδιο. Κάθε πράξη οδηγεί στην εξέλιξη. Θα ήταν λοιπόν πολύ βαρετό, αν είχαμε τα ίδια πρόσωπα γύρω μας, τις ίδιες συνήθειες,, τα ίδια θέλω και τα ίδια συναισθήματα. Ποιος θα ήθελε να το δει; Θα το εγκαταλείπαμε μέχρι κι εμείς οι ίδιοι κάποια στιγμή. Στην ουσία αυτό κάνουμε όταν είμαστε σε κατάσταση αναστολής σε εκείνο τον προθάλαμο.

Να λες σε όλα Ναι ! Ακούγεται τρομακτικό; Για ποιο λόγο; Σε ότι σου έρχεται να λες ένα μεγαλοπρεπές Ναι και με θάρρος να κάνεις ένα βήμα μπροστά. Όπου κι αν οδηγηθείς θα έχεις την επιλογή να φύγεις ή να μείνεις. Τίποτα δεν μπορεί να μας εγκλωβίσει πουθενά άλλωστε. Νομίζω πως αυτό είναι η πηγή κάθε φόβου και αμφιβολίας. Κι όμως τίποτα δε μπορεί να μας εγκλωβίσει πουθενά. Τα πάντα είναι θέμα δικής μας επιλογής. Άλλωστε είναι λίγο παρανοϊκό να παραμένουμε εγκλωβισμένοι σε μία δουλειά, σε μια σχέση, σε μια φιλία, σε μια οποιαδήποτε κατάσταση και με τον οποιοδήποτε άνθρωπο  για να μην εγκλωβιστούμε κάπου παρακάτω σε κάτι άλλο. Τα σίδερα μόνοι μας τα βάζουμε, μόνοι μας τα συντηρούμε και μόνοι μας εκφοβίζουμε τον εαυτό μας ότι θα συμβεί το ίδιο. Η ελευθερία είναι μόνο μισό βήμα απόσταση και η αλήθεια είναι πως το μόνο που μπορεί να συμβεί αν δεν ακολουθήσουμε τη ροή της ζωής, είναι να αποφασίσει η ζωή για εμάς. Εκείνη άλλωστε πάντα προχωράει. Δεν γίνεται να περιμένει για πάντα. Κι ενώ μπορεί να είναι ένα τέλειο άλλοθι όλο αυτό και να κατηγορηθεί η μοίρα και η ζωή για όλα τα δεινά που μας βρίσκουν αλλά την επόμενη φορά ας αναλογιστούμε ότι η ζωή μας έδωσε ευκαιρία, μας περίμενε να πάρουμε απόφαση αλλά εμείς λέγαμε «φοβάμαι, καλά είμαι κι έτσι». Αν η απόφασή που πήρε εκείνη, όσο εμείς μακάριοι απολαμβάναμε την σταθερότητα του τίποτα, δεν μας αρέσει, η ευθύνη χρεώνεται σε εμάς. Εκτός αν θες στο έργο της ζωής σου, να είσαι εκείνος ο ηθοποιός που εμφανίζεται σε δύο σκηνές και λέει πέντε ατάκες όλες κι όλες. Κι αυτό επιλογή είναι.

Έχω σαστίσει πολλές φορές και έχω μελαγχολήσει μπροστά σε κύκλους που έχουν πια κλείσει. Όσο να πεις αποχαιρετάς ένα κομμάτι καθημερινότητας, σκέψεων και αλληλεπίδρασης. Και φυσικά έχω υποκύψει στην ψευδαίσθηση να εξαντλήσω κάθε πιθανό ενδεχόμενο επέκτασης. Όμως θες από εμπειρία, θες από διαίσθηση μέσα μου ήξερα. Τα συναισθήματά μας είναι σοφά και πάντα σιωπηλά μας δείχνουν το δρόμο.

Ναι σε όλα λοιπόν και κάπου παρακάτω ξεκινάει μια καινούρια πράξη ζωής. Και περιλαμβάνει υπέροχα πράγματα που θα κληθούμε να ανακαλύψουμε. Καινούριοι άνθρωποι, καινούρια χαμόγελα, καινούριες συνεργασίες, καινούριες σκέψεις, καινούργιες εμπειρίες!