Manifesto

Ρομαντισμός δεν είναι καρδούλες , και ηλιοβασιλέματα. Οι καρδούλες και τα ηλιοβασιλέματα αρέσουν σχεδόν σε όλους , δε σηματοδοτούν όμως και πολλά… Ούτε ποιήματα και δυσπρόσιτα νοήματα. Κάπως έτσι με τα χρόνια έγινε ο ρομαντισμός και καθώς οι άνθρωποι άρχισαν να λένε περισσότερο αυτό που σκέφτονται και λιγότερο αυτό που νιώθουν, άρχισε να γίνεται αδυναμία. Οι εποχές άλλαξαν, μαζί τους και εμείς. Η ωριμότητα συνεπάγεται με ρεαλισμό, με το αίσθημα του επείγοντος, γιατί δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Οι εμπειρίες ορθώνουν ψηλά τον εγωισμό, κι εκείνος με τη σειρά του δίνει τη σκυτάλη στον κυνισμό.   Κάπως έτσι γεννιέται η ψευδαίσθηση πως θα χάσουμε λιγότερα . Αυτό είναι το στοίχημα που βάζουμε με τον εαυτό μας μεγαλώνοντας. Αφήνουμε έξω από το παιχνίδι όμως δύο αστάθμητους παράγοντες. Τον εαυτό μας και τους άλλους, που μάλλον δε γνωρίζουμε και τόσο καλά και ευτυχώς δε μπαίνουν σε καλούπια , δεν ακολουθούν πάντα μοτίβα όσο κι αν προσπαθούμε. Όχι δε βγήκα εκτός θέματος… ...

Κάποιες φορές, δεν είσαι ο εαυτός σου. Ο καλός σου εαυτός, ο δοτικός, ο λιγότερο τσαλακωμένος , εκείνος που προσπαθεί να γίνεται καλύτερος και τα καταφέρνει. Δεν θέλεις να είσαι σωστός και δε σε νοιάζει να απολογηθείς γι’ αυτό. Σε κανέναν. Είναι η εποχή που βάζεις προτεραιότητα εσένα, τον δικό σου εγωισμό. Ναι τον εγωισμό. Με την καλή ή την κακή έννοια. Τα θέλεις όλα. Εδώ και τώρα. Όσα περιμένεις και όσα δικαιούσαι. Χωρίς αναμονές και ηλίθιες δικαιολογίες. Γιατί βαρέθηκες την αγάπη στα λόγια. Γιατί κουράστηκες να έχουν όλοι τις δικές τους προτεραιότητες, να τις ακούς, να τις σέβεσαι και εσύ να μην κουράζεις κανέναν με τις δικές σου. Γιατί οι άνθρωποι καμιά φορά προκειμένου να κρατήσουν τις ισορροπίες τους χρειάζονται κάποια δεδομένα. Και το να είσαι δεδομένος, σε εξουθενώνει. Είναι σα να λες στους άλλους ότι αντέχεις κι άλλο. Έρχεται η στιγμή που πλέον δεν αντέχεις. Ανοίγεις μια πόρτα στο μυαλό σου και τους βγάζεις όλους έξω. Εξακολουθείς να τους αγαπάς όλους πολύ. Ξέρ...