Το κακό παιδί που όλοι έχουμε μέσα μας ...

Κάποιες φορές, δεν είσαι ο εαυτός σου. Ο καλός σου εαυτός, ο δοτικός, ο λιγότερο τσαλακωμένος , εκείνος που προσπαθεί να γίνεται καλύτερος και τα καταφέρνει. Δεν θέλεις να είσαι σωστός και δε σε νοιάζει να απολογηθείς γι’ αυτό. Σε κανέναν. Είναι η εποχή που βάζεις προτεραιότητα εσένα, τον δικό σου εγωισμό. Ναι τον εγωισμό. Με την καλή ή την κακή έννοια.

Τα θέλεις όλα. Εδώ και τώρα. Όσα περιμένεις και όσα δικαιούσαι. Χωρίς αναμονές και ηλίθιες δικαιολογίες. Γιατί βαρέθηκες την αγάπη στα λόγια. Γιατί κουράστηκες να έχουν όλοι τις δικές τους προτεραιότητες, να τις ακούς, να τις σέβεσαι και εσύ να μην κουράζεις κανέναν με τις δικές σου. Γιατί οι άνθρωποι καμιά φορά προκειμένου να κρατήσουν τις ισορροπίες τους χρειάζονται κάποια δεδομένα. Και το να είσαι δεδομένος, σε εξουθενώνει. Είναι σα να λες στους άλλους ότι αντέχεις κι άλλο.

Έρχεται η στιγμή που πλέον δεν αντέχεις. Ανοίγεις μια πόρτα στο μυαλό σου και τους βγάζεις όλους έξω. Εξακολουθείς να τους αγαπάς όλους πολύ. Ξέρεις ότι γίνεσαι άδικος, ότι οι καλές σας στιγμές ήταν πολλές, ότι ίσως πληγώνεις κάποιους με την ξαφνική αλλαγή σου. Όταν όμως τα δικά σου όρια βαράνε κόκκινο, χρειάζεσαι επιτακτικά μια ανάπαυλα. Μια ανάπαυλα ακόμα και από τον καλό σου εαυτό. Μαζί με εκείνον συνυπήρχαν κι άλλα συναισθήματα. Τα καταπίεζες όμως εκείνα ήταν εκεί. Σιωπηλά και παρόντα. Υπήρχε φόβος που πάλεψες να ηρεμήσεις, ζήλια που διαχειρίστηκες , επιθυμίες που δεν ειπώθηκαν φωναχτά και τις στρίμωξες με ανταλλάγματα , αποφάσεις που πάρθηκαν ερήμην σου, βρέθηκες προ τετελεσμένου και απλά δεν ήξερες πώς να αντιδράσεις, δικαιολογίες που δε σε έπεισαν αλλά τις δέχτηκες, απουσίες που ξεγέλασες , στιγμές που δεν ήσουν καλά, λόγια που προσπέρασες, ισορροπίες που κράτησες άσχετα αν εσύ ακροβατούσες, στιγμές που δεν ήθελες να ακούσεις κανέναν αλλά ήσουν παρούσα.

Απλά θέλεις ένα διάλειμμα. Έναν άνθρωπο να σε ακούσει και να σε καταλάβει . Να σε νιώσει χωρίς να μιλήσεις. Θέλεις πράξεις . Λυτρωτικές και αποφασιστικές. Θέλεις αλήθειες και λόγια απλά και κατανοητά , χωρίς δεύτερο επίπεδο και τρίτο επίπεδο. Βλέμματα καθαρά. Ανθρώπους παρόντες. Ένα χάδι κι ένα «είμαι εδώ» . Θέλεις να ακουμπήσεις σε κάποιον και να πάψεις να είσαι εσύ για εσένα καταλαβαίνοντας όλους τους υπόλοιπους. Η κατανόηση δεν είναι τίποτα λιγότερο ή περισσότερο από κατανόηση. Δεν συνεπάγεται  συναίνεση.

Ενώ όλοι πιστεύουν πως έχεις ¨φύγει¨ μακριά στην ουσία ζητάς κάποιον να σε κρατήσει. Αν μπορεί.  Ο κόσμος δε θα γίνει ποτέ τέλειος, ούτε οι άνθρωποι , ούτε εσύ. Καμιά φορά ενώ προσπαθείς πάντα να γίνεσαι καλύτερος ξεχνάς τον βασικό πρωταγωνιστή, εσένα. Δικαιούσαι να γίνεις για λίγο κακό παιδί λοιπόν, έτσι για λίγο, για τη πάρτη σου, Δικαιούσαι στη λίστα σου  να βάλεις το ρήμα «θέλω». Να αναζητήσεις τους τρόπους και τους ανθρώπους που θα γράψουν δίπλα τον χρονικό προσδιορισμό «τώρα» . Να μπει κάποιος άλλος μπροστά κι εσύ να τον ακολουθήσεις.

Όταν επανέλθεις… όταν ηρεμήσεις… θα ξέρεις ποιους μπορείς να κρατήσεις δίπλα σου, ποιοι σε αντέχουν όταν είσαι στα κάτω σου.

Θα ξέρεις λίγο καλύτερα… εσένα.