Manifesto

  Ας κάνουμε ένα πείραμα. Ας πει ο καθένας μας σε ένα δικό του άτομο, σε μια σχέση, σε έναν φίλο, σε έναν οποιονδήποτε με τον οποίο συνδέεται στενά το εξής απλό. «Θέλω δύο ώρες να πάω κάπου μόνος μου και να περάσω χρόνο με τον εαυτό μου. Θα κλείσω το κινητό και θα επιστρέψω σε δύο ώρες, όμως τον χρειάζομαι στ’ αλήθεια αυτόν τον χρόνο για μένα και τον εαυτό μου» Ας κάνουμε ένα πείραμα… ας μετρήσουμε τις υγιείς σχέσεις που έχουμε.  Πέραν του ότι ακόμα και το άκουσμα αυτής της φράσης στον ίδιο μας τον εαυτό να ηχεί περίεργα, η παραπάνω φράση φαντάζει ενίοτε από αστεία έως τρομακτική. Αμφοτέρων των πλευρών. Γιατί όμως; Αφενός εμπεριέχει ειλικρίνεια. Και σαφήνεια. Καμία διάθεση να εξαπατήσει κανένας κανέναν. Θα ήταν όμως για παράδειγμα πολύ πιο απλό αν έκανε κάποιος ακριβώς το ίδιο αλλά χρησιμοποιούσε μια δικαιολογία τύπου.. «Θα κάτσω λίγο παραπάνω στη δουλειά» ή «δεν θα τα καταφέρω σήμερα προέκυψε κάτι επείγον, θα τα πούμε αύριο»  Αυτό, κι ας είναι ψέμα δεν θα τρόμαζε κανέναν...

    Τέσσερις άνθρωποι. Άλλες ηλικίες, άλλες εμπειρίες, άλλη οπτική. Κάπως έτσι ξεκίνησε η σημερινή μου έμπνευση … Πώς μπορεί όμως να μην συμφωνήσει κάποιος,   ότι το παιχνίδι της διεκδίκησης είναι ένα ταξίδι που κάθε γυναίκα μπορεί να απολαύσει. Και ξέρει να το απολαμβάνει όσο περισσότερο μπορεί, όταν το συναντάει στον δρόμο της μιας και στις μέρες μας έχει γίνει το πλέον δυσεύρετο αγαθό. Εντάξει, μεγαλώσαμε, διαβάσαμε και λίγη ψυχολογία, είμαστε καθ’όλα και κατά τα άλλα υποψιασμένοι ότι η διεκδίκηση δεν συνεπάγεται με happy συνέχεια και έχει τις ρίζες της σε αυτό που ονομάζουμε εγωισμό. Κανείς δεν μπορεί να μας εγγυηθεί ό τι μετά την κατάκτηση όλο αυτό δεν θα ξεφουσκώσει εκατέρωθεν και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά. Καλές οι αναλύσεις και οι θεωρίες αλλά …έλα τώρα στο παιχνίδι του έρωτα δεν χωράνε αναλύσεις. Ή μάλλον δεν χωράει τίποτα περισσότερο από ένστικτα, αισθήσεις και συναισθήματα. Ο έρωτας είναι μαγεία, διαθεσιμότητα, χωρίς άμυνες. Εντάξει, το τελευταίο το...

  Είχα μια κουβέντα το μεσημέρι. Από εκείνες τις ωραίες που με δύο λέξεις και μια ματιά, γράφεις ολόκληρη έκθεση. Η ερώτηση της φίλης μου προσωπική, με εμένα να απαντώ πάνω από έναν αχνιστό καφέ και να διατείνομαι, πόσο μίζερο και λίγο είναι όταν κάποιος δεν διεκδικεί αυτά που θέλει. Γιατί είναι, χωρίς περιστροφές, μίζερο και ανούσιο. Πάντοτε θαύμαζα τους ανθρώπους που έπεφταν με τα μπούνια σε ό,τι ήθελαν. Με πάθος. Για το ταξίδι. Για την ηδονή του να ζεις. Είναι μίζερο να φωνάζει όλο σου το είναι "θέλω" κι εσύ να το εγκλωβίζεις στην ησυχία. Σε ένα σώμα αδρανές. Να λες θέλω αυτή τη ζωή, αυτο το όνειρο, αυτή τη δουλειά, αυτόν τον άνθρωπο και να μη κάνεις τίποτα. Δεν είναι πάντα φόβος. Η αδράνεια είναι στάση ζωής. Απλά της δίνουμε ονόματα. Φόβος... Ανασφάλεια... κι όλες αυτές τις ψυχολογικές - εύστοχες κσι έγκυρες κατα τ' άλλα - ταμπελίτσες. Αλλά τι να το κάνεις; Ακόμα κι όταν το εξηγείς, δεν λύνεται μόνο του. Υπάρχει μια τόση δα λέξη - ασφάλεια - που κινεί αθόρ...