Μια βόλτα με τον εαυτό σου

 

Ας κάνουμε ένα πείραμα. Ας πει ο καθένας μας σε ένα δικό του άτομο, σε μια σχέση, σε έναν φίλο, σε έναν οποιονδήποτε με τον οποίο συνδέεται στενά το εξής απλό. «Θέλω δύο ώρες να πάω κάπου μόνος μου και να περάσω χρόνο με τον εαυτό μου. Θα κλείσω το κινητό και θα επιστρέψω σε δύο ώρες, όμως τον χρειάζομαι στ’ αλήθεια αυτόν τον χρόνο για μένα και τον εαυτό μου»

Ας κάνουμε ένα πείραμα… ας μετρήσουμε τις υγιείς σχέσεις που έχουμε. 

Πέραν του ότι ακόμα και το άκουσμα αυτής της φράσης στον ίδιο μας τον εαυτό να ηχεί περίεργα, η παραπάνω φράση φαντάζει ενίοτε από αστεία έως τρομακτική. Αμφοτέρων των πλευρών. Γιατί όμως; Αφενός εμπεριέχει ειλικρίνεια. Και σαφήνεια. Καμία διάθεση να εξαπατήσει κανένας κανέναν. Θα ήταν όμως για παράδειγμα πολύ πιο απλό αν έκανε κάποιος ακριβώς το ίδιο αλλά χρησιμοποιούσε μια δικαιολογία τύπου.. «Θα κάτσω λίγο παραπάνω στη δουλειά» ή «δεν θα τα καταφέρω σήμερα προέκυψε κάτι επείγον, θα τα πούμε αύριο»  Αυτό, κι ας είναι ψέμα δεν θα τρόμαζε κανέναν. Ούτε ο ένας θα προβληματιζόταν ουσιαστικά και με στόμφο γιατί να θέλει χρόνο για τον εαυτό του, αλλά ούτε και ο άλλος θα τρόμαζε ότι κάτι επίσης ουσιαστικό και μάλλον ανήσυχο συμβαίνει. Και εφόσον έχουμε συμφωνήσει εκ των προτέρων ότι οι λέξεις αλλά ούτε και οι ώρες είναι επικίνδυνες από μόνες τους τότε; Μήπως οι σκέψεις; Μήπως οι ανασφάλειες; Ή μήπως ο εγωισμός; 

Ξεκινώντας από τα βασικά, πότε ήταν ή τελευταία φορά που πραγματικά έμεινες μόνος με τον εαυτό σου; Χωρίς να απασχολείς το μυαλό σου με τίποτα άλλο και κανέναν άλλο παρά μόνο με εσένα; Όχι εσένα σε σχέση με τους άλλους, όχι εσένα και το τι θα κάνεις με άλλους, ούτε εσένα και τι σου κάνουν οι άλλοι. Εσένα σκέτο. Εσένα, την ψυχή σου και τα θέλω σου, ανεξάρτητα από τους άλλους. 

Πριν βιαστείς να μιλήσεις για εγωισμό, θα σου θυμίσω ότι όταν δεν γνωρίζεις τον εαυτό σου, τι χρειάζεται και τι θέλει στην παρούσα φάση, γίνεσαι σίγουρα εγωιστής. Ένας άνθρωπος που δεν είναι ξεκάθαρος καταφεύγει στον εγωισμό. Ειδάλλως επιλέγει, φεύγει, ξεσκαρτάρει, δίνει, ζητάει, χωρίς να κάνει άσκοπες ή αδικαιολόγητες κινήσεις εντυπωσιασμού ή δράματος. Το Εγώ είναι αδηφάγο. Ζητάει συνέχεια για να καλύψει κενά που αγνοεί την ύπαρξή τους γιατί ποτέ δεν ασχολήθηκε με αυτά. 

Πολλές φορές έχω δηλώσει πως πιστεύω πως οι άνθρωποι και τα συναισθήματα πρέπει να είναι ελεύθερα, ακόμα και εκείνες τις φορές που δε με συμφέρει. Όμως ισχύει. Είναι μια παραδοχή φαινομενικά απλή, όμως απόλυτα λυτρωτική. Έτσι πρέπει να είναι και οι σχέσεις. Να μην τρομάζουν εύκολα. Να επιζητούν και να δίνουν ελευθερία. Το τι ταμπέλα έχουν και τι μοτίβο ακολουθούν είναι μια άλλη υπόθεση, αρκεί να υπάρχει ελευθερία εαυτού και του άλλου. 

Το να πεις στον άλλο «πήγαινε τη βόλτα σου και κάτσε όσο έχεις ανάγκη» χωρίς πραγματικά να σκέφτεσαι ή να φοβάσαι κάτι είναι δείγμα οποιασδήποτε υγιούς σχέσης. 

Εντάξει, μπορεί και να φοβάσαι, μπορεί και να σκέφτεσαι, μπορεί πολλά. Όμως στην οποιαδήποτε σχέση ο καθένας οφείλει να μπορεί να διαχειριστεί τον εαυτό του και κατ’ επέκταση τη σχέση. 

Άλλο να καθορίζει ο άνθρωπος τη σχέση και τελείως διαφορετικό η σχέση τον άνθρωπο. Η διαδικασία πάντα πάει από μέσα προς τα έξω και από το χώρια στο μαζί.  Σε διαφορετική περίπτωση, οι εκπτώσεις δεν θα αργήσουν να έρθουν. Κι αν χρειαστεί να διαλέξεις ανάμεσα σε εσένα και κάποιον άλλο, μη φοβηθείς να διαλέξεις εσένα. Αν χάσεις τον εαυτό σου, αν ξεχάσεις όσα θες και έχεις ανάγκη, αν απαρνηθείς τον τρόπο που ορίζεις εσύ ως αγάπη ως προς εσένα, τότε στο μαγαζί σου θα αρχίσουν όλοι, φίλοι, σχέσεις, συγγενείς και άγνωστοι, να αγοράζουν μισοτιμής και εσύ θα απορείς γιατί.

Μαρλέν Δεσποτίδη