Η απολαυστική ... Ελένη Μαυρογονάτου !!

«Εκθέτω ψυχή, όμως στιγμή δε μετάνιωσα γι’αυτό»

     «Μια φορά κι ένα καιρό, λοιπόν...Γιατί έτσι, σαν παραμύθι μοιάζει...Υπήρχε ένα κορίτσι που της άρεσε να γράφει: σκέψεις, συναισθήματα, όνειρα, φόβοι όλα γίνονταν λέξεις γραμμένες σε χαρτί...Έτσι κι εκείνη τη μέρα του Νοέμβρη, πριν από 27 χρόνια, έγραψε αυτό το ποίημα για το πρώτο σοβαρό της συναίσθημα...Μα οι λέξεις μπερδεύτηκαν κι ένα προαίσθημα γεννήθηκε, χωρίς εκείνη να μαντεύει τίποτα...

Ένα μήνα μετά, Παρασκευή ήταν, πήρε τα βιβλία των γαλλικών, κατέβηκε με το 222 στη Σίνα και περίμενε μετά το μάθημα να κάνει μια ξεχωριστή έκπληξη. Εκείνη τη μέρα δεν θα έκανε κοπάνα, δεν θα πήγαινε στα βιβλιοπωλεία ψάχνοντας καινούριες ποιητικές συλλογές, όπως της άρεσε να κάνει, ούτε θα νυχτωνόταν στα καφέ κάνοντας από καρδιάς συζητήσεις με φίλους. Εκείνη η μέρα ήταν διαφορετική: στο φροντιστήριο θα μιλούσαν για την Édith Piaf και θ΄ άκουγαν τα τραγούδια της...Non, je ne regrette rien, la vie en rose και η μαγεία από ένα Παρίσι σε φτηνές, ασπρόμαυρες φωτοτυπίες...

Σε μερικές ώρες κατηφόριζε για την Ιερά οδό. Έξω από το φροντιστήριο αγγλικών,  που δούλευε ο μεγάλος της Έρωτας, θα περίμενε υπομονετικά να χτυπήσει το κουδούνι. Σε λίγο τα έκπληκτα μάτια την κοίταζαν λάμποντας από χαρά κι ευγνωμοσύνη...Κάθισαν σε ένα συνοικιακό καφέ, μίλησαν για τόσα, μίλησαν και για την Piaf, το ασπρόμαυρο Παρίσι,
χαρίστηκε μια κάρτα με λίγους στίχους...Λίγο πριν τα μεσάνυχτα ήρθε η ώρα ν΄αποχωριστούν.  "Μα αφού σου αρέσουν οι εκπλήξεις, πώς γινόταν να μην έρθω; ".Η παρέα είχε φτάσει ήδη στο απέναντι πεζοδρόμιο. Εκείνη δεν...

Αργότερα, όταν συνήλθε, μέσα στο χειρουργείο του νοσοκομείου που εφημέρευε, δεν θυμόταν τίποτα. Ούτε καν το φρενάρισμα,λίγο πριν το αυτοκίνητο την παρασύρει και την εγκαταλείψει.Ούτε το αίμα πάνω στο βρώμικο πεζοδρόμιο. Ούτε τις ασπρόμαυρες σημειώσεις που σκόρπισαν στο δρόμο...

Από τότε πιστεύει στα θαύματα, τα μικρά και μεγάλα της ζωής...Αγάπησε ακόμα πιο πολύ το Παρίσι και την Piaf κι έγραψε πολλά ποιήματα...Τι σημασία είχε αν εκείνος ο έρωτας έσβησε μετά από ένα χρόνο ακριβώς. Ήρθαν άλλα ονόματα, καινούριες εκπλήξεις να εμπνέουν...Κι αν αυτό το κορίτσι είχε γενέθλια μέσα στο κατακαλόκαιρο, από τότε γιορτάζει και τη δεύτερη γέννησή της, κάθε βράδυ της 11ης Δεκέμβρη, λίγο πριν ξημερώσει του Αγίου Σπυρίδωνα...»

    Λέξεις ποιητικές που φωτογραφίζουν ασπρόμαυρες εικόνες και διαδέχονται η μια την άλλη. Με αυτόν τον μοναδικό και ακαταμάχητο τρόπο της, μας συστήνεται η Ελένη Μαυρογονάτου.  Γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1965 στην Αθήνα. Τα πρώτα παιδικά της χρόνια περνούν ξέγνοιαστα στη Νεμέα Κορινθίας. Στα οχτώ της όμως μετακομίζει στην Αθήνα.  Το 1990 διορίζεται στην Ερμούπολη Σύρου ως δασκάλα και πραγματοποιεί το εφηβικό όνειρό της να ζήσει σ' ένα νησί των Κυκλάδων. Η εκπομπή της "Το άλλοθι του φεγγαριού", στον ραδιοφωνικό σταθμό της Σύρου, θα δώσει -τιμής ένεκεν- και τον τίτλο στην πρώτη ποιητική της συλλογή. Από το 1994 ζει μόνιμα στην Αθήνα. Το 1996 μετεκπαιδεύεται για να υπηρετήσει τον ευαίσθητο χώρο της Ειδικής Αγωγής, όπου και εργάζεται μέχρι σήμερα. Είναι μεταπτυχιακή φοιτήτρια στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Διευθύνει το ιστολόγιο "Το άλλοθι του φεγγαριού. Άνθρωπος ηπίων τόνων, ταπεινή, βαθιά συναισθηματική και δεν της αρέσει καθόλου να περιαυτολογεί. Προτερήματα σπάνια, που δε συναντάμε εύκολα σε ανθρώπους που έχουν πετύχει τόσα πολλά.

«Ξεκίνησα να γράφω από πολύ μικρή ηλικία, ήμουν μόλις 9 χρονών και, θυμάμαι, ένιωθα την ανάγκη να αποτυπώνω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου με μορφή έμμετρων στίχων τότε, στις πίσω σελίδες των μαθητικών τετραδίων. Δεν υπήρξε ποτέ η στιγμή που σκέφτηκα, τώρα επιλέγω αυτό. Ήταν μία εσωτερική ανάγκη, ανάγκη ζωής, όπως χρειαζόμαστε τον αέρα για ν’ αναπνέουμε. Έτσι μόνο θα μπορούσα να το παρομοιάσω. Γι’ αυτό και θα εξακολουθήσω να το κάνω, όσο θ’ αναπνέω. Το μεγάλο βήμα έγινε, όταν ήρθε η στιγμή για ν’ αποφασίσω αν θα πρέπει όλη αυτή την έμπνευση να τη μοιραστώ. Μέχρι τότε ήμουν πολύ εσωστρεφής, αυτά που έγραφα τα μοιραζόμουν με λίγους, πολύ κοντινούς μου ανθρώπους. Και μόλις το 2007 αποφάσισα να το τολμήσω εκδίδοντας την πρώτη ποιητική μου συλλογή, ως αυτοέκδοση. Από τότε ακολούθησαν τρεις «επίσημες» ποιητικές συλλογές, υπό την αιγίδα εκδοτικών οίκων. Γνωρίζω πως εκθέτω ψυχή, όπως κάθε άνθρωπος που γράφει και εξωτερικεύει κομμάτια του «είναι» του, όμως στιγμή δεν μετάνιωσα γι’ αυτό. Μηνύματα που λαμβάνω από ανθρώπους, οι οποίοι μου γράφουν «μιλάς, για όλα αυτά που δεν τολμήσαμε εμείς να πούμε», μου δίνουν τη δύναμη να συνεχίζω να γράφω. Και είναι εξαιρετικά σημαντική αυτή η αλληλεπίδραση και -ταυτόχρονα- ανατροφοδότηση με αυτούς που με διαβάζουν.»