Manifesto

Τριάντα έξι ώρες βροχής με πρωταγωνιστή τον έρωτα της Όλγας Αντωνιάδου Κάθε φορά που διαβάζω ένα ακόμη βιβλίο του Πασχάλη Πράντζιου έχω την αίσθηση πως ο συγγραφέας σε κάθε καινούριο του μυθιστόρημα ξεπερνά τον εαυτό του και μας παρουσιάζει με διαφορετικό τρόπο τη νέα μορφή της έμπνευσής του. Με εντυπωσιάζει αυτό. Το να βλέπουμε έναν σύγχρονο έλληνα συγγραφέα που δεν επαναλαμβάνεται από βιβλίο σε βιβλίο, που τολμά να αγγίζει θεματικές διαφορετικές κάθε φορά και να μας εκπλήσσει με την προσέγγισή του, αν μη τι άλλο είναι εντυπωσιακό. Ο συγγραφέας με τα άριστα ελληνικά του, με τη λογοτεχνική του γλώσσα να γίνεται όλο και καλύτερη καταφέρνει να μας παραδίδει κείμενα ξεχωριστά, βιβλία που σέβονται την αισθητική του αναγνώστη. Οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε αυτό.       «Τριάντα έξι ώρες βροχής» ο τίτλος του νέου μυθιστορήματός του, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Κλειδάριθμος» και η αλήθεια είναι ότι διαβάζεται σε χρόνο πολύ μικρότερο από τον αναγραφόμενο στ...

Ρομαντισμός δεν είναι καρδούλες , και ηλιοβασιλέματα. Οι καρδούλες και τα ηλιοβασιλέματα αρέσουν σχεδόν σε όλους , δε σηματοδοτούν όμως και πολλά… Ούτε ποιήματα και δυσπρόσιτα νοήματα. Κάπως έτσι με τα χρόνια έγινε ο ρομαντισμός και καθώς οι άνθρωποι άρχισαν να λένε περισσότερο αυτό που σκέφτονται και λιγότερο αυτό που νιώθουν, άρχισε να γίνεται αδυναμία. Οι εποχές άλλαξαν, μαζί τους και εμείς. Η ωριμότητα συνεπάγεται με ρεαλισμό, με το αίσθημα του επείγοντος, γιατί δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Οι εμπειρίες ορθώνουν ψηλά τον εγωισμό, κι εκείνος με τη σειρά του δίνει τη σκυτάλη στον κυνισμό.   Κάπως έτσι γεννιέται η ψευδαίσθηση πως θα χάσουμε λιγότερα . Αυτό είναι το στοίχημα που βάζουμε με τον εαυτό μας μεγαλώνοντας. Αφήνουμε έξω από το παιχνίδι όμως δύο αστάθμητους παράγοντες. Τον εαυτό μας και τους άλλους, που μάλλον δε γνωρίζουμε και τόσο καλά και ευτυχώς δε μπαίνουν σε καλούπια , δεν ακολουθούν πάντα μοτίβα όσο κι αν προσπαθούμε. Όχι δε βγήκα εκτός θέματος… ...

Κάποιες φορές, δεν είσαι ο εαυτός σου. Ο καλός σου εαυτός, ο δοτικός, ο λιγότερο τσαλακωμένος , εκείνος που προσπαθεί να γίνεται καλύτερος και τα καταφέρνει. Δεν θέλεις να είσαι σωστός και δε σε νοιάζει να απολογηθείς γι’ αυτό. Σε κανέναν. Είναι η εποχή που βάζεις προτεραιότητα εσένα, τον δικό σου εγωισμό. Ναι τον εγωισμό. Με την καλή ή την κακή έννοια. Τα θέλεις όλα. Εδώ και τώρα. Όσα περιμένεις και όσα δικαιούσαι. Χωρίς αναμονές και ηλίθιες δικαιολογίες. Γιατί βαρέθηκες την αγάπη στα λόγια. Γιατί κουράστηκες να έχουν όλοι τις δικές τους προτεραιότητες, να τις ακούς, να τις σέβεσαι και εσύ να μην κουράζεις κανέναν με τις δικές σου. Γιατί οι άνθρωποι καμιά φορά προκειμένου να κρατήσουν τις ισορροπίες τους χρειάζονται κάποια δεδομένα. Και το να είσαι δεδομένος, σε εξουθενώνει. Είναι σα να λες στους άλλους ότι αντέχεις κι άλλο. Έρχεται η στιγμή που πλέον δεν αντέχεις. Ανοίγεις μια πόρτα στο μυαλό σου και τους βγάζεις όλους έξω. Εξακολουθείς να τους αγαπάς όλους πολύ. Ξέρ...

Υπάρχει μια γραμμή μέσα μας , που όταν την περάσουμε τα πάντα αλλάζουν. Αρχίζεις να μιλάς ειλικρινά με τον εαυτό σου. Η ειλικρίνεια προϋποθέτει επίγνωση. Πάντα. Διαφορετικά είναι   διάλογος μισός. Ένα μάτσο κουβέντες μισοειπωμένες και αδιάφορες επί της ουσίας.   Δεν το προσδιορίζω ηλικιακά. Δε το προσδιορίζω καθόλου. Η στιγμή που περνάς τη γραμμή αυτή είναι θέμα… ίσως συνθηκών. Ενίοτε και πειραματισμού . Είτε τη προκαλείς είτε σε βρίσκει , όταν εμφανίζεται μπροστά μας υπάρχει και το δίλημμα … Κάποιοι συνεχίζουν. Κάποιοι σταματούν. Η άγνοια όμως δεν είναι δύναμη. Ούτε προσφέρει επίγνωση… Το σκοτάδι δεν έχει πάντα γοητεία. Ιντριγκάρει κάποιες φορές εκείνους που το παρατηρούν σε σένα. Όχι πάντα όμως . Έλκει... απωθεί.. φοβίζει… εξάπτει τη φαντασία. Είναι   όμως πάντα εμφανές στα ομώνυμά του… Όταν το αντικρίζεις μέσα σου , δεν μπορείς να το αγνοήσεις εύκολα. Στην αρχή σαστίζεις και μετά το πολεμάς. Γιατί έτσι μας έμαθαν. Ο,τιδήποτε ξεφεύγει από τον μέσο ό...

Αν ασχολείσαι με οποιαδήποτε μορφή τέχνης, το καταλαβαίνεις απόλυτα… Οι άνθρωποι που μας ερεθίζουν πνευματικά, είναι η πηγή της δημιουργικότητάς μας . Όσοι περνούν από δίπλα μας, όσοι ζουν μαζί μας ,είναι εν δυνάμει εμπνευστές μας. Ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, μια κίνηση, ο τρόπος που κρατούν το τσιγάρο, που κοιτάζουν από το παράθυρο, ένας τρόπος σκέψης που ξεφεύγει από το αναμενόμενο, μια σκηνής γέλιου, έντασης, εκνευρισμού ή πάθους. Όλα είναι υπό παρατήρηση. Σιωπηλή. Και νοητά καταγράφουμε τα πάντα. Ενίοτε και πρακτικά… σε χαρτί με μολύβι… Ακούμε επίσης τα πάντα. Ανοιχτοί σε όλες τις ιδέες και τις αντιδράσεις, χωρίς να κατακρίνουμε τίποτα. Όχι δεν είναι ψυχοφθόρο. Το να μαθαίνεις να παρατηρείς και να ακούς τα πάντα είναι η μεγαλύτερη ευλογία. Μαθαίνεις να ζεις, στο παρόν, στο εδώ και τώρα, ενώ ταυτόχρονα αποθηκεύεις ερεθίσματα. Μαθαίνεις τους ανθρώπους και τους αγαπάς περισσότερο. Συνειδητοποιείς πως το επίκεντρο της τέχνης σου, δεν είσαι εσύ , αλλά ο κόσμος γύρω σου. Α...