Αυτοί που μας εμπνέουν δε θα το μάθουν ποτέ!

Αν ασχολείσαι με οποιαδήποτε μορφή τέχνης, το καταλαβαίνεις απόλυτα…

Οι άνθρωποι που μας ερεθίζουν πνευματικά, είναι η πηγή της δημιουργικότητάς μας .

Όσοι περνούν από δίπλα μας, όσοι ζουν μαζί μας ,είναι εν δυνάμει εμπνευστές μας.

Ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, μια κίνηση, ο τρόπος που κρατούν το τσιγάρο, που κοιτάζουν από το παράθυρο, ένας τρόπος σκέψης που ξεφεύγει από το αναμενόμενο, μια σκηνής γέλιου, έντασης, εκνευρισμού ή πάθους. Όλα είναι υπό παρατήρηση. Σιωπηλή. Και νοητά καταγράφουμε τα πάντα. Ενίοτε και πρακτικά… σε χαρτί με μολύβι…

Ακούμε επίσης τα πάντα. Ανοιχτοί σε όλες τις ιδέες και τις αντιδράσεις, χωρίς να κατακρίνουμε τίποτα.

Όχι δεν είναι ψυχοφθόρο. Το να μαθαίνεις να παρατηρείς και να ακούς τα πάντα είναι η μεγαλύτερη ευλογία. Μαθαίνεις να ζεις, στο παρόν, στο εδώ και τώρα, ενώ ταυτόχρονα αποθηκεύεις ερεθίσματα. Μαθαίνεις τους ανθρώπους και τους αγαπάς περισσότερο. Συνειδητοποιείς πως το επίκεντρο της τέχνης σου, δεν είσαι εσύ , αλλά ο κόσμος γύρω σου. Αγαπάς τη διαφορετικότητα γιατί κρύβεται όλη η ομορφιά. Αλλιώς τα βιβλία  θα είχαν τους ίδιους ήρωες, τα θέατρα τους ίδιους ηθοποιούς, οι πίνακες τα ίδια χρώματα και η μουσική τις ίδιες νότες, να επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά…

Ευτυχώς όχι!

Υπάρχουν όμως και κάποιοι άνθρωποι πιο ξεχωριστοί για εμάς.

Συνδεόμαστε μαζί τους με ένα τρόπο δύσκολο να τον εξηγήσεις.

Σε ιντριγκάρουν να τους ξεφυλλίσεις … να τους μάθεις. Όσο όμως τους γνωρίζεις, τόσο συνειδητοποιείς πως έχουν κι άλλο… κι άλλο… Χαρισματικοί και μυστηριώδεις. Εξελίσσονται, αλλάζουν, εκτίθενται και σιωπούν.

Από εκείνους δεν αντλούμε μόνο ερεθίσματα. Αντλούμε ενέργεια. Τους φέρνουμε στο μυαλό μας ή τους βλέπουμε κι έπειτα όλα γίνονται μόνα τους. Δε δημιουργούμε για εκείνους. Δημιουργούμε μαζί τους. Εν αγνοία τους. Τους κουβαλάμε μαζί μας ως κινητήρια δύναμη.

Είναι οι λέξεις μας , οι συνθήκες μας, οι πινελιές μας, οι νότες μας. Οι νοητές γραμμές που πάνω τους γλιστρούν οι σκέψεις μας και χορεύουν. Οι τελείες μας και τα αποσιωπητικά μας…

Λίγο εγωιστικό, αλλά συνήθως δεν τους το λέμε.

Είναι το μικρό μας μυστικό.

Δικαιούμαστε να έχουμε ένα μυστικό στο κάτω κάτω.

Και τους ευχαριστούμε για αυτό…

Ίσως βέβαια να το υποψιάζονται , όταν βλέπουν «κομμάτια» δικά τους στις δημιουργίες μας…

Αλλά και πάλι…

Σίγουροι δε μπορεί να είναι…

Αυτοί που μας εμπνέουν δεν θα το μάθουν ποτέ!