Manifesto

Πολλές. Διαφορετικές. Αντικρουόμενες αλλά απαιτητικές. Επίθετα πολλά. Χρώμα όμως ένα… Κόκκινο! Σε κάθε επιθυμία αξίζει να είναι στο κόκκινο. Να μην συμβιβάζεται σε αποχρώσεις άτονες που ακροβατούν και μπερδεύουν. Και εμάς και τους άλλους. Άλλοτε ξεκάθαρες… άλλοτε δειλές. Πόσες επιθυμίες δεν εκφράστηκαν ποτέ; Δεν έφτασαν στα χείλη από φόβο ; Γιατί δε νιώθαμε δυνατοί. Γιατί πιστεύαμε πως δεν ήταν εκεί κανείς για να τις ακούσει.   Θέλουμε την απόκριση ως επιβεβαίωση ότι επιθυμούμε σωστά. Αλλά στην ουσία , όποια κι αν είναι η απόκριση εμείς εξακολουθούμε να επιθυμούμε. Απλά όταν δε τολμάμε δε ξέρουμε ποια θα ήταν η εξέλιξη αν είχαμε τολμήσει. Πόσες επιθυμίες φόρεσαν το ρούχο της απάθειας άραγε; Στενεύονταν, αλλά σιώπησαν. Άλλες πάλι δεν ειπώθηκαν στο όνομα μιας ψευδαίσθησης. Ότι κάνουμε καλό στον άλλο. Κι όμως εκείνο το καλό δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένας καθρέφτης που καθρεφτίζει το εγωιστικό είδωλό μας. Ποτέ δε γνωρίζουμε το καλό των άλλων καλύτερα από εκ...

Ναι, υπάρχουν και οι γυναίκες που φεύγουν. Λίγο πριν το τέλος. Μετά από αυτό. Συνήθως όμως όταν δεν αντέχουν άλλο να μείνουν. Και τρέχουν… Ναι! Τρέχουν! Για να μην προλάβουν να σκεφτούν. Γιατί αν σκεφτούν, ίσως σφηνωθεί και πάλι στο μυαλό τους η ιδέα ότι αξίζει ακόμα μία ευκαιρία. Γιατί είναι άνθρωποι κι έχουν αισθήματα. Και συναισθήματα. Γιατί αν μείνουν, θα πάψουν να είναι ο εαυτός τους. Όπως θέλουν να είναι. Είναι ίσως το μόνο πράγμα που δεν συγχωρούν στους άλλους ανθρώπους. Να παίζουν τόσο πολύ με τα όρια τους ώστε μοιραία   να αναγκαστούν να αλλάξουν. Όχι. Αυτό δε το συγχωρούν. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τις φέρνει στα μέτρα του μόνο και μόνο γιατί θεώρησε τα συναισθήματά τους, αδυναμία. Μόνο με την αγάπη αλλάζουν. Μόνο αυτή, είναι η δύναμη που παραδέχονται και στην οποία υποκλίνονται. Φεύγουν… πολλές φορές με τα μάτια υγρά και το μυαλό θολό, μα ταυτόχρονα ελεύθερο. Γιατί απογοητεύτηκαν. Η φυγή όμως δεν είναι δράση, είναι αντίδραση. Φεύγουν, αφότου έχουν εξαντλήσει ...

Πρέπει να το πάρεις απόφαση. Επιβάλλεται να έρθει η στιγμή που θα αντιμετωπίσεις την αλήθεια. Την αλήθεια. Όχι τη πραγματικότητα που εσύ ήθελες να αντιμετωπίζεις. Εκείνη τη πιο... στρογγυλεμένη. Καταλάβαινες ότι κάτι δε πήγαινε καλά. Δεν έβγαινε ο λογαριασμός. Αλλά εσύ επέμενες να πιστεύεις ότι  κάτω από την επιφάνεια υπήρχε υπόβαθρο. Θες την αλήθεια; Δεν υπάρχει πάντα υπόβαθρο. Η υπόθεση θέλει απόδειξη για να γίνει συμπέρασμα. Κι όταν η υπόθεση γίνεται προϋπόθεση, αφορμή ή δικαιολογία τότε... Η αλήθεια όμως μας ξεβολεύει. Συνεπάγεται αποφάσεις ή συμβιβασμούς. Αναλόγως περιστάσεων και χαρακτήρα. Πόσο έτοιμοι είμαστε να δώσουμε όνομα στις σκιές που εμείς κρύψαμε έντεχνα στο διπλοκλειδωμένο συρτάρι της ψυχής μας; Τόσο... όσο. Όσο χρειάζεται για να μη καταρρεύσει το παραμύθι που πουλάμε στον εαυτό μας. Και στους άλλους.  Κι είναι πολύ ωραίο αυτό το γαμημένο παραμύθι για να το τσαλακώσουμε. Σωστά; Γιατί μετά τι θα κάνουμε με τη ζωή μας; Τι θα γίνει εκείνη η εύθραυστη εικό...

«Η μουσική με διάλεξε…»      Η Ελένη Τσούτσου γεννήθηκε στην Αθήνα. Καταγόμενη από μουσική οικογένεια έδειξε από νωρίς ενδιαφέρον για τη μουσική. Από το 1996, οπότε και λαμβάνει σε ηλικία 19 ετών Δίπλωμα Πιάνου με «Άριστα Παμψηφεί, Ά βραβείο και Χρυσό μετάλλιο» (τάξη Ι. Συγκελάκη), συμμετέχει σε πολλές συναυλίες πιάνου και μουσικής δωματίου με μέλη της Κ.Ο.Α, δίνει ατομικά ρεσιτάλ σε αίθουσες της Αθήνας και της περιφέρειας («Παρνασσός», αίθουσα του Συλλόγου Ιμβρίων, αίθουσα Συλλόγου Αιγυπτιωτών, Δημοτικό Θέατρο Καλλιθέας, θέατρο «Απόλλων» Σύρου , Αίθουσα «Μελίνα Μερκούρη» στην ‘Υδρα, Aίθουσα Ωδείου Franz Liszt και θέατρο Παλιάς Ηλεκτρικής, Βόλος), συμμετέχει σε ηχογραφήσεις πιανιστικών έργων, εμφανίζεται ως σολίστ ζωντανά σε τηλεοπτικό σταθμό.       Από το 1997 ως σήμερα λαμβάνει διαρκώς με επιτυχία μέρος στα master – classes που διοργανώνει ο διεθνούς φήμης καθηγητής, διευθυντής ορχήστρας και Σολίστ πιάνου Δημήτρης Τουφεξής...

«Εκθέτω ψυχή, όμως στιγμή δε μετάνιωσα γι’αυτό»      «Μια φορά κι ένα καιρό, λοιπόν...Γιατί έτσι, σαν παραμύθι μοιάζει...Υπήρχε ένα κορίτσι που της άρεσε να γράφει: σκέψεις, συναισθήματα, όνειρα, φόβοι όλα γίνονταν λέξεις γραμμένες σε χαρτί...Έτσι κι εκείνη τη μέρα του Νοέμβρη, πριν από 27 χρόνια, έγραψε αυτό το ποίημα για το πρώτο σοβαρό της συναίσθημα...Μα οι λέξεις μπερδεύτηκαν κι ένα προαίσθημα γεννήθηκε, χωρίς εκείνη να μαντεύει τίποτα... Ένα μήνα μετά, Παρασκευή ήταν, πήρε τα βιβλία των γαλλικών, κατέβηκε με το 222 στη Σίνα και περίμενε μετά το μάθημα να κάνει μια ξεχωριστή έκπληξη. Εκείνη τη μέρα δεν θα έκανε κοπάνα, δεν θα πήγαινε στα βιβλιοπωλεία ψάχνοντας καινούριες ποιητικές συλλογές, όπως της άρεσε να κάνει, ούτε θα νυχτωνόταν στα καφέ κάνοντας από καρδιάς συζητήσεις με φίλους. Εκείνη η μέρα ήταν διαφορετική: στο φροντιστήριο θα μιλούσαν για την Édith Piaf και θ΄ άκουγαν τα τραγούδια της...Non, je ne regrette rien, la vie en rose και...

Η Ειρήνη Καπελώνη γεννήθηκε στην Αθήνα τον Απρίλιο του 1984. Σπούδασε Συμβουλευτική Ψυχολογία, το όνειρό της όμως να γίνει ηθοποιός κέρδισε στο τέλος. Είναι απόφοιτη της Ανώτερης Δραματικής Σχολής ΜΕΛΙΣΣΑ ΣΧΟΛΗ ΤΕΧΝΗΣ.   Έχει λάβει μέρος σε πολλές θεατρικές παραστάσεις σε σκηνοθεσία Έλντας   Πανοπούλου, συμμετείχε στη θεατρική ομάδα 6artΙΣΟΙ στην μουσικοχοροθεατρική παράσταση «Επι-Μένουμε Πάντα Παιδιά» με σκηνές παλαιού ελληνικού κινηματογράφου σε σκηνοθεσία Τίνα Τσακίρη- Μάριον Τσιτσέκα, ενώ σύ ντομα θα τη δούμε στην τηλεοπτική σειρά ΄΄Ηρωίδες’’. Είναι νέα, δυναμική και με πολύ όρεξη για το θέατρο που λατρεύει. Στον ελεύθερό της χρόνο ακούσει μουσική και ασχολείται με το χορό, το τραγούδι και τις πολεμικές τέχνες. Ποια είναι η ιστορία σου πριν αποφασίσεις να ξεκινήσεις την επαφή σου με το θέατρο ; Ποια ήταν η στιγμή που αποφάσισες ότι αυτό είχες ανάγκη ; Από μικρή θαύμαζα τους ηθοποιούς. Με είχε συνεπάρει το γεγονός το πως αυτοί οι άνθρωποι, έκ...