Manifesto

Υπάρχει μια γραμμή μέσα μας , που όταν την περάσουμε τα πάντα αλλάζουν. Αρχίζεις να μιλάς ειλικρινά με τον εαυτό σου. Η ειλικρίνεια προϋποθέτει επίγνωση. Πάντα. Διαφορετικά είναι   διάλογος μισός. Ένα μάτσο κουβέντες μισοειπωμένες και αδιάφορες επί της ουσίας.   Δεν το προσδιορίζω ηλικιακά. Δε το προσδιορίζω καθόλου. Η στιγμή που περνάς τη γραμμή αυτή είναι θέμα… ίσως συνθηκών. Ενίοτε και πειραματισμού . Είτε τη προκαλείς είτε σε βρίσκει , όταν εμφανίζεται μπροστά μας υπάρχει και το δίλημμα … Κάποιοι συνεχίζουν. Κάποιοι σταματούν. Η άγνοια όμως δεν είναι δύναμη. Ούτε προσφέρει επίγνωση… Το σκοτάδι δεν έχει πάντα γοητεία. Ιντριγκάρει κάποιες φορές εκείνους που το παρατηρούν σε σένα. Όχι πάντα όμως . Έλκει... απωθεί.. φοβίζει… εξάπτει τη φαντασία. Είναι   όμως πάντα εμφανές στα ομώνυμά του… Όταν το αντικρίζεις μέσα σου , δεν μπορείς να το αγνοήσεις εύκολα. Στην αρχή σαστίζεις και μετά το πολεμάς. Γιατί έτσι μας έμαθαν. Ο,τιδήποτε ξεφεύγει από τον μέσο ό...

Αν ασχολείσαι με οποιαδήποτε μορφή τέχνης, το καταλαβαίνεις απόλυτα… Οι άνθρωποι που μας ερεθίζουν πνευματικά, είναι η πηγή της δημιουργικότητάς μας . Όσοι περνούν από δίπλα μας, όσοι ζουν μαζί μας ,είναι εν δυνάμει εμπνευστές μας. Ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, μια κίνηση, ο τρόπος που κρατούν το τσιγάρο, που κοιτάζουν από το παράθυρο, ένας τρόπος σκέψης που ξεφεύγει από το αναμενόμενο, μια σκηνής γέλιου, έντασης, εκνευρισμού ή πάθους. Όλα είναι υπό παρατήρηση. Σιωπηλή. Και νοητά καταγράφουμε τα πάντα. Ενίοτε και πρακτικά… σε χαρτί με μολύβι… Ακούμε επίσης τα πάντα. Ανοιχτοί σε όλες τις ιδέες και τις αντιδράσεις, χωρίς να κατακρίνουμε τίποτα. Όχι δεν είναι ψυχοφθόρο. Το να μαθαίνεις να παρατηρείς και να ακούς τα πάντα είναι η μεγαλύτερη ευλογία. Μαθαίνεις να ζεις, στο παρόν, στο εδώ και τώρα, ενώ ταυτόχρονα αποθηκεύεις ερεθίσματα. Μαθαίνεις τους ανθρώπους και τους αγαπάς περισσότερο. Συνειδητοποιείς πως το επίκεντρο της τέχνης σου, δεν είσαι εσύ , αλλά ο κόσμος γύρω σου. Α...

Σε αυτούς που δεν πίστεψαν σε εμάς, τους αξίζει η επιτυχία μας. Κι ένα χαμόγελο ευγνωμοσύνης. Όχι δεν είναι άσκηση ανωτερότητας. Είναι αποτέλεσμα εμπιστοσύνης στον εαυτό μας. Γιατί αν το καλοσκεφτούμε, σε εκείνους οφείλουμε τις επιτυχίες μας. Η λύπη της απόρριψης και η απογοήτευση, έδωσαν χώρο και πήραν το προβάδισμα το πείσμα και η θέληση. Μάθαμε να επιμένουμε, να διεκδικούμε αυτό που μας αξίζει , αυτό που εξαρχής είχαμε βάλει στόχο. Το να αγωνίζεσαι χωρίς να έχεις τις πλάτες κανενός, όπως ήλπιζες ή ευχόσουν στην αρχή, για να ακουμπήσεις, μοιάζει με βουτιά στα βαθιά χωρίς να ξέρεις κολύμπι. Και χωρίς σωσίβιο. Βρίσκεσαι στον πάτο της θάλασσας και στην αρχή φλερτάρεις έντονα με την αυτολύπηση. Περνάνε σκέψεις από το μυαλό σου, πως ίσως αυτή να είναι τελικά η θέση σου στον κόσμο. Υπάρχουν όμως δύο επιλογές. Ή θα παραμείνεις εκεί, στη σιωπή με βλέμμα πληγωμένο ή θα βγεις στην επιφάνεια. Δε κατάλαβα ποτέ πού βρίσκεται κρυμμένη τόση δύναμη μέσα μας και δεν την έχουμ...

Πολλές. Διαφορετικές. Αντικρουόμενες αλλά απαιτητικές. Επίθετα πολλά. Χρώμα όμως ένα… Κόκκινο! Σε κάθε επιθυμία αξίζει να είναι στο κόκκινο. Να μην συμβιβάζεται σε αποχρώσεις άτονες που ακροβατούν και μπερδεύουν. Και εμάς και τους άλλους. Άλλοτε ξεκάθαρες… άλλοτε δειλές. Πόσες επιθυμίες δεν εκφράστηκαν ποτέ; Δεν έφτασαν στα χείλη από φόβο ; Γιατί δε νιώθαμε δυνατοί. Γιατί πιστεύαμε πως δεν ήταν εκεί κανείς για να τις ακούσει.   Θέλουμε την απόκριση ως επιβεβαίωση ότι επιθυμούμε σωστά. Αλλά στην ουσία , όποια κι αν είναι η απόκριση εμείς εξακολουθούμε να επιθυμούμε. Απλά όταν δε τολμάμε δε ξέρουμε ποια θα ήταν η εξέλιξη αν είχαμε τολμήσει. Πόσες επιθυμίες φόρεσαν το ρούχο της απάθειας άραγε; Στενεύονταν, αλλά σιώπησαν. Άλλες πάλι δεν ειπώθηκαν στο όνομα μιας ψευδαίσθησης. Ότι κάνουμε καλό στον άλλο. Κι όμως εκείνο το καλό δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένας καθρέφτης που καθρεφτίζει το εγωιστικό είδωλό μας. Ποτέ δε γνωρίζουμε το καλό των άλλων καλύτερα από εκ...

Ναι, υπάρχουν και οι γυναίκες που φεύγουν. Λίγο πριν το τέλος. Μετά από αυτό. Συνήθως όμως όταν δεν αντέχουν άλλο να μείνουν. Και τρέχουν… Ναι! Τρέχουν! Για να μην προλάβουν να σκεφτούν. Γιατί αν σκεφτούν, ίσως σφηνωθεί και πάλι στο μυαλό τους η ιδέα ότι αξίζει ακόμα μία ευκαιρία. Γιατί είναι άνθρωποι κι έχουν αισθήματα. Και συναισθήματα. Γιατί αν μείνουν, θα πάψουν να είναι ο εαυτός τους. Όπως θέλουν να είναι. Είναι ίσως το μόνο πράγμα που δεν συγχωρούν στους άλλους ανθρώπους. Να παίζουν τόσο πολύ με τα όρια τους ώστε μοιραία   να αναγκαστούν να αλλάξουν. Όχι. Αυτό δε το συγχωρούν. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τις φέρνει στα μέτρα του μόνο και μόνο γιατί θεώρησε τα συναισθήματά τους, αδυναμία. Μόνο με την αγάπη αλλάζουν. Μόνο αυτή, είναι η δύναμη που παραδέχονται και στην οποία υποκλίνονται. Φεύγουν… πολλές φορές με τα μάτια υγρά και το μυαλό θολό, μα ταυτόχρονα ελεύθερο. Γιατί απογοητεύτηκαν. Η φυγή όμως δεν είναι δράση, είναι αντίδραση. Φεύγουν, αφότου έχουν εξαντλήσει ...

Πρέπει να το πάρεις απόφαση. Επιβάλλεται να έρθει η στιγμή που θα αντιμετωπίσεις την αλήθεια. Την αλήθεια. Όχι τη πραγματικότητα που εσύ ήθελες να αντιμετωπίζεις. Εκείνη τη πιο... στρογγυλεμένη. Καταλάβαινες ότι κάτι δε πήγαινε καλά. Δεν έβγαινε ο λογαριασμός. Αλλά εσύ επέμενες να πιστεύεις ότι  κάτω από την επιφάνεια υπήρχε υπόβαθρο. Θες την αλήθεια; Δεν υπάρχει πάντα υπόβαθρο. Η υπόθεση θέλει απόδειξη για να γίνει συμπέρασμα. Κι όταν η υπόθεση γίνεται προϋπόθεση, αφορμή ή δικαιολογία τότε... Η αλήθεια όμως μας ξεβολεύει. Συνεπάγεται αποφάσεις ή συμβιβασμούς. Αναλόγως περιστάσεων και χαρακτήρα. Πόσο έτοιμοι είμαστε να δώσουμε όνομα στις σκιές που εμείς κρύψαμε έντεχνα στο διπλοκλειδωμένο συρτάρι της ψυχής μας; Τόσο... όσο. Όσο χρειάζεται για να μη καταρρεύσει το παραμύθι που πουλάμε στον εαυτό μας. Και στους άλλους.  Κι είναι πολύ ωραίο αυτό το γαμημένο παραμύθι για να το τσαλακώσουμε. Σωστά; Γιατί μετά τι θα κάνουμε με τη ζωή μας; Τι θα γίνει εκείνη η εύθραυστη εικό...

«Η μουσική με διάλεξε…»      Η Ελένη Τσούτσου γεννήθηκε στην Αθήνα. Καταγόμενη από μουσική οικογένεια έδειξε από νωρίς ενδιαφέρον για τη μουσική. Από το 1996, οπότε και λαμβάνει σε ηλικία 19 ετών Δίπλωμα Πιάνου με «Άριστα Παμψηφεί, Ά βραβείο και Χρυσό μετάλλιο» (τάξη Ι. Συγκελάκη), συμμετέχει σε πολλές συναυλίες πιάνου και μουσικής δωματίου με μέλη της Κ.Ο.Α, δίνει ατομικά ρεσιτάλ σε αίθουσες της Αθήνας και της περιφέρειας («Παρνασσός», αίθουσα του Συλλόγου Ιμβρίων, αίθουσα Συλλόγου Αιγυπτιωτών, Δημοτικό Θέατρο Καλλιθέας, θέατρο «Απόλλων» Σύρου , Αίθουσα «Μελίνα Μερκούρη» στην ‘Υδρα, Aίθουσα Ωδείου Franz Liszt και θέατρο Παλιάς Ηλεκτρικής, Βόλος), συμμετέχει σε ηχογραφήσεις πιανιστικών έργων, εμφανίζεται ως σολίστ ζωντανά σε τηλεοπτικό σταθμό.       Από το 1997 ως σήμερα λαμβάνει διαρκώς με επιτυχία μέρος στα master – classes που διοργανώνει ο διεθνούς φήμης καθηγητής, διευθυντής ορχήστρας και Σολίστ πιάνου Δημήτρης Τουφεξής...