Σε κάθε "όχι" να απαντάς με χαμόγελο!

Σε αυτούς που δεν πίστεψαν σε εμάς, τους αξίζει η επιτυχία μας. Κι ένα χαμόγελο ευγνωμοσύνης.

Όχι δεν είναι άσκηση ανωτερότητας.

Είναι αποτέλεσμα εμπιστοσύνης στον εαυτό μας.

Γιατί αν το καλοσκεφτούμε, σε εκείνους οφείλουμε τις επιτυχίες μας.

Η λύπη της απόρριψης και η απογοήτευση, έδωσαν χώρο και πήραν το προβάδισμα το πείσμα και η θέληση.

Μάθαμε να επιμένουμε, να διεκδικούμε αυτό που μας αξίζει , αυτό που εξαρχής είχαμε βάλει στόχο.

Το να αγωνίζεσαι χωρίς να έχεις τις πλάτες κανενός, όπως ήλπιζες ή ευχόσουν στην αρχή, για να ακουμπήσεις, μοιάζει με βουτιά στα βαθιά χωρίς να ξέρεις κολύμπι. Και χωρίς σωσίβιο.

Βρίσκεσαι στον πάτο της θάλασσας και στην αρχή φλερτάρεις έντονα με την αυτολύπηση. Περνάνε σκέψεις από το μυαλό σου, πως ίσως αυτή να είναι τελικά η θέση σου στον κόσμο.

Υπάρχουν όμως δύο επιλογές. Ή θα παραμείνεις εκεί, στη σιωπή με βλέμμα πληγωμένο ή θα βγεις στην επιφάνεια.

Δε κατάλαβα ποτέ πού βρίσκεται κρυμμένη τόση δύναμη μέσα μας και δεν την έχουμε αντιληφθεί. Η  δύναμη εκείνη που μας ωθεί να κάνουμε τη πιο σημαντική νίκη. Να νικήσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Να νικήσουμε το σκοτάδι μας . Και η τόσο αχνή φωνή που στην αρχή μας ψιθυρίζει «θα τα καταφέρεις» , γίνεται πιο δυνατή … πιο δυνατή … μέχρι που δεν μπορούμε να ακούσουμε την άλλη… την ενοχλητική, της ηττοπάθειας. Με μια βαθιά ανάσα βγαίνουμε στο φως.

Πιο εύκολο απ’ ότι το φανταζόμασταν στην αρχή.

Το να αγωνίζεσαι μόνος δεν είναι εκούσια επιλογή.

Η νίκη όμως είναι επιλογή. Γι’ αυτό προχωράς δυναμικά στο άγνωστο. Χτυπάς πόρτες ξανά και ξανά , δοκιμάζεις, ελίσσεσαι, προσαρμόζεσαι, μαθαίνεις, αλλά ποτέ δε συμβιβάζεσαι. Όταν εσύ πιστέψεις σε σένα, τότε θα βρεθούν άνθρωποι, από το πουθενά και χωρίς πολύ θόρυβο, να σου πιάσουν το χέρι και να σε βοηθήσουν.

Το μοναδικό συστατικό της επιτυχίας είναι να έχεις ψυχή.

Να δίνεσαι με πάθος , αλλά να μην αφήνεσαι.

Να εμπιστεύεσαι τη τύχη σου, μα να μάθεις και να την προκαλείς κιόλας.

Πέρασαν αρκετά χρόνια για να το πιστέψω… πως τα θαύματα τα κάνουμε μόνοι μας.

Είμαστε εκείνες οι επιλογές μας στις δύσκολες στιγμές, όπου τίποτα δεν είναι σίγουρο.

Μέτρησα πολλές αποτυχίες, αλλά οι επιτυχίες μου ήταν μεγαλύτερες. Γιατί όσο οξύμωρο και αν ακούγεται, η αποτυχία είναι δύναμη.

Κι αν τη δεύτερη δεκαετία της ζωής μου σε κάθε «όχι» , σε κάθε «δε γίνεται» απαντούσε ο θυμός ή η στεναχώρια… τώρα διανύοντας την Τρίτη… μπορώ να πω πως η καλύτερη απάντηση είναι το χαμόγελο. Όχι της ειρωνείας. Ούτε της πίκρας, ούτε της υπεροψίας.

Το χαμόγελο της σιγουριάς ότι κάπου παρακάτω θα υπάρχει μια καλύτερη απάντηση ή μια σοφή συμβουλή. Γιατί πάντα υπάρχει.

Χωρίς θυμό, έτσι για να ηρεμεί το μέσα μας.

Και χωρίς  φόβο… Στ’ αλήθεια είμαστε πιο ανθεκτικοί απ’ όσο νομίζουμε.

Μόνο χαμόγελο.

Απλά !