Manifesto

    Τέσσερις άνθρωποι. Άλλες ηλικίες, άλλες εμπειρίες, άλλη οπτική. Κάπως έτσι ξεκίνησε η σημερινή μου έμπνευση … Πώς μπορεί όμως να μην συμφωνήσει κάποιος,   ότι το παιχνίδι της διεκδίκησης είναι ένα ταξίδι που κάθε γυναίκα μπορεί να απολαύσει. Και ξέρει να το απολαμβάνει όσο περισσότερο μπορεί, όταν το συναντάει στον δρόμο της μιας και στις μέρες μας έχει γίνει το πλέον δυσεύρετο αγαθό. Εντάξει, μεγαλώσαμε, διαβάσαμε και λίγη ψυχολογία, είμαστε καθ’όλα και κατά τα άλλα υποψιασμένοι ότι η διεκδίκηση δεν συνεπάγεται με happy συνέχεια και έχει τις ρίζες της σε αυτό που ονομάζουμε εγωισμό. Κανείς δεν μπορεί να μας εγγυηθεί ό τι μετά την κατάκτηση όλο αυτό δεν θα ξεφουσκώσει εκατέρωθεν και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά. Καλές οι αναλύσεις και οι θεωρίες αλλά …έλα τώρα στο παιχνίδι του έρωτα δεν χωράνε αναλύσεις. Ή μάλλον δεν χωράει τίποτα περισσότερο από ένστικτα, αισθήσεις και συναισθήματα. Ο έρωτας είναι μαγεία, διαθεσιμότητα, χωρίς άμυνες. Εντάξει, το τελευταίο το...

  Είχα μια κουβέντα το μεσημέρι. Από εκείνες τις ωραίες που με δύο λέξεις και μια ματιά, γράφεις ολόκληρη έκθεση. Η ερώτηση της φίλης μου προσωπική, με εμένα να απαντώ πάνω από έναν αχνιστό καφέ και να διατείνομαι, πόσο μίζερο και λίγο είναι όταν κάποιος δεν διεκδικεί αυτά που θέλει. Γιατί είναι, χωρίς περιστροφές, μίζερο και ανούσιο. Πάντοτε θαύμαζα τους ανθρώπους που έπεφταν με τα μπούνια σε ό,τι ήθελαν. Με πάθος. Για το ταξίδι. Για την ηδονή του να ζεις. Είναι μίζερο να φωνάζει όλο σου το είναι "θέλω" κι εσύ να το εγκλωβίζεις στην ησυχία. Σε ένα σώμα αδρανές. Να λες θέλω αυτή τη ζωή, αυτο το όνειρο, αυτή τη δουλειά, αυτόν τον άνθρωπο και να μη κάνεις τίποτα. Δεν είναι πάντα φόβος. Η αδράνεια είναι στάση ζωής. Απλά της δίνουμε ονόματα. Φόβος... Ανασφάλεια... κι όλες αυτές τις ψυχολογικές - εύστοχες κσι έγκυρες κατα τ' άλλα - ταμπελίτσες. Αλλά τι να το κάνεις; Ακόμα κι όταν το εξηγείς, δεν λύνεται μόνο του. Υπάρχει μια τόση δα λέξη - ασφάλεια - που κινεί αθόρ...

  « Αν υποθέσουμε ότι το ταλέντο είναι ένα δοθέν χάρισμα που δεν κατακτιέται, αλλά προσφέρεται σε κάποιους ως δώρο, αν δεν το υπηρετήσεις με σεβασμό, θα το χάσεις » Από την Μαρλέν Δεσποτίδη Ο Πασχάλης Πράντζιος γεννήθηκε στην Ανάβρα Καρδίτσας το 1971 και εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα το 2006. Σπούδασε φιλοσοφία στη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ., εργάζεται ως φιλόλογος καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση, ενώ παράλληλα ολοκληρώνει τις σπουδές του στο μεταπτυχιακό τμήμα της Σχολής Θεάτρου του Πανεπιστημίου της Λευκωσίας (Α.Π.ΚΥ.), με ειδίκευση στην Επιβίωση του Αρχαίου Δράματος. Παράλληλα με τη μυθιστοριογραφία ασχολείται με τη θεωρία λογοτεχνίας και θεάτρου, δημοσιεύοντας άρθρα, μελέτες και κριτικές σε περιοδικά λογοτεχνικού ενδιαφέροντος.  Από τις εκδόσεις Ωκεανίδα έχουν κυκλοφορήσει τα μυθιστορήματά του Και πάντα με χείλη κόκκινα,  Περί ανέμων και γάτων,  Λιωμένο μολύβι,  Ξανάγινε τρεις… και  Η πόλη έχει ρεπό, ε...

Τριάντα έξι ώρες βροχής με πρωταγωνιστή τον έρωτα της Όλγας Αντωνιάδου Κάθε φορά που διαβάζω ένα ακόμη βιβλίο του Πασχάλη Πράντζιου έχω την αίσθηση πως ο συγγραφέας σε κάθε καινούριο του μυθιστόρημα ξεπερνά τον εαυτό του και μας παρουσιάζει με διαφορετικό τρόπο τη νέα μορφή της έμπνευσής του. Με εντυπωσιάζει αυτό. Το να βλέπουμε έναν σύγχρονο έλληνα συγγραφέα που δεν επαναλαμβάνεται από βιβλίο σε βιβλίο, που τολμά να αγγίζει θεματικές διαφορετικές κάθε φορά και να μας εκπλήσσει με την προσέγγισή του, αν μη τι άλλο είναι εντυπωσιακό. Ο συγγραφέας με τα άριστα ελληνικά του, με τη λογοτεχνική του γλώσσα να γίνεται όλο και καλύτερη καταφέρνει να μας παραδίδει κείμενα ξεχωριστά, βιβλία που σέβονται την αισθητική του αναγνώστη. Οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε αυτό.       «Τριάντα έξι ώρες βροχής» ο τίτλος του νέου μυθιστορήματός του, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Κλειδάριθμος» και η αλήθεια είναι ότι διαβάζεται σε χρόνο πολύ μικρότερο από τον αναγραφόμενο στ...

Ρομαντισμός δεν είναι καρδούλες , και ηλιοβασιλέματα. Οι καρδούλες και τα ηλιοβασιλέματα αρέσουν σχεδόν σε όλους , δε σηματοδοτούν όμως και πολλά… Ούτε ποιήματα και δυσπρόσιτα νοήματα. Κάπως έτσι με τα χρόνια έγινε ο ρομαντισμός και καθώς οι άνθρωποι άρχισαν να λένε περισσότερο αυτό που σκέφτονται και λιγότερο αυτό που νιώθουν, άρχισε να γίνεται αδυναμία. Οι εποχές άλλαξαν, μαζί τους και εμείς. Η ωριμότητα συνεπάγεται με ρεαλισμό, με το αίσθημα του επείγοντος, γιατί δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Οι εμπειρίες ορθώνουν ψηλά τον εγωισμό, κι εκείνος με τη σειρά του δίνει τη σκυτάλη στον κυνισμό.   Κάπως έτσι γεννιέται η ψευδαίσθηση πως θα χάσουμε λιγότερα . Αυτό είναι το στοίχημα που βάζουμε με τον εαυτό μας μεγαλώνοντας. Αφήνουμε έξω από το παιχνίδι όμως δύο αστάθμητους παράγοντες. Τον εαυτό μας και τους άλλους, που μάλλον δε γνωρίζουμε και τόσο καλά και ευτυχώς δε μπαίνουν σε καλούπια , δεν ακολουθούν πάντα μοτίβα όσο κι αν προσπαθούμε. Όχι δε βγήκα εκτός θέματος… ...

Κάποιες φορές, δεν είσαι ο εαυτός σου. Ο καλός σου εαυτός, ο δοτικός, ο λιγότερο τσαλακωμένος , εκείνος που προσπαθεί να γίνεται καλύτερος και τα καταφέρνει. Δεν θέλεις να είσαι σωστός και δε σε νοιάζει να απολογηθείς γι’ αυτό. Σε κανέναν. Είναι η εποχή που βάζεις προτεραιότητα εσένα, τον δικό σου εγωισμό. Ναι τον εγωισμό. Με την καλή ή την κακή έννοια. Τα θέλεις όλα. Εδώ και τώρα. Όσα περιμένεις και όσα δικαιούσαι. Χωρίς αναμονές και ηλίθιες δικαιολογίες. Γιατί βαρέθηκες την αγάπη στα λόγια. Γιατί κουράστηκες να έχουν όλοι τις δικές τους προτεραιότητες, να τις ακούς, να τις σέβεσαι και εσύ να μην κουράζεις κανέναν με τις δικές σου. Γιατί οι άνθρωποι καμιά φορά προκειμένου να κρατήσουν τις ισορροπίες τους χρειάζονται κάποια δεδομένα. Και το να είσαι δεδομένος, σε εξουθενώνει. Είναι σα να λες στους άλλους ότι αντέχεις κι άλλο. Έρχεται η στιγμή που πλέον δεν αντέχεις. Ανοίγεις μια πόρτα στο μυαλό σου και τους βγάζεις όλους έξω. Εξακολουθείς να τους αγαπάς όλους πολύ. Ξέρ...