Manifesto

  Κύκλοι που κλείνουν. Αμήχανο συναίσθημα. Διαισθάνεσαι καιρό πριν ότι η γραμμή φτάνει στο σημείο έναρξης σιγά σιγά αλλά αρνείσαι ενίοτε να το δεχτείς. Το παραβλέπεις, ενίοτε υπερθεματίζεις κιόλας. Δελεαστική η ασφάλεια θέσης. Μέχρι που μια μέρα ξυπνάς και έχεις ήδη τερματίσει, βρίσκεσαι στον προθάλαμο και τότε συνειδητοποιείς ότι στην ουσία αρνείσαι το άγνωστο. Λες και δεν είναι αυτός ο προορισμός μας. Με δυο πόδια που αρνούνται να κάνουν βήμα προς τα εμπρός αλλά και προς τα πίσω αναπολείς και φοβάσαι. Η σκέψη όμως μοναχή της είναι μια μη παραγωγική διαδικασία. Κι όσο εσύ αρνείσαι όσα μπορούν να ανοιχτούν μπροστά σου, εγώ θα σου υπενθυμίσω πόσες φορές στο παρελθόν βρέθηκες στην ίδια θέση και η ζωή   προχώρησε και η αλήθεια είναι ότι σου προσέφερε πολλές εμπειρίες, ευτυχίες και μαθήματα. Η ζωή του καθενός είναι ένα έργο σε εξέλιξη με πρωταγωνιστή τον ίδιο. Κάθε πράξη οδηγεί στην εξέλιξη. Θα ήταν λοιπόν πολύ βαρετό, αν είχαμε τα ίδια πρόσωπα γύρω μας, τις ίδιες συνήθειες,, τα...

  Ας κάνουμε ένα πείραμα. Ας πει ο καθένας μας σε ένα δικό του άτομο, σε μια σχέση, σε έναν φίλο, σε έναν οποιονδήποτε με τον οποίο συνδέεται στενά το εξής απλό. «Θέλω δύο ώρες να πάω κάπου μόνος μου και να περάσω χρόνο με τον εαυτό μου. Θα κλείσω το κινητό και θα επιστρέψω σε δύο ώρες, όμως τον χρειάζομαι στ’ αλήθεια αυτόν τον χρόνο για μένα και τον εαυτό μου» Ας κάνουμε ένα πείραμα… ας μετρήσουμε τις υγιείς σχέσεις που έχουμε.  Πέραν του ότι ακόμα και το άκουσμα αυτής της φράσης στον ίδιο μας τον εαυτό να ηχεί περίεργα, η παραπάνω φράση φαντάζει ενίοτε από αστεία έως τρομακτική. Αμφοτέρων των πλευρών. Γιατί όμως; Αφενός εμπεριέχει ειλικρίνεια. Και σαφήνεια. Καμία διάθεση να εξαπατήσει κανένας κανέναν. Θα ήταν όμως για παράδειγμα πολύ πιο απλό αν έκανε κάποιος ακριβώς το ίδιο αλλά χρησιμοποιούσε μια δικαιολογία τύπου.. «Θα κάτσω λίγο παραπάνω στη δουλειά» ή «δεν θα τα καταφέρω σήμερα προέκυψε κάτι επείγον, θα τα πούμε αύριο»  Αυτό, κι ας είναι ψέμα δεν θα τρόμαζε κανέναν...

    Τέσσερις άνθρωποι. Άλλες ηλικίες, άλλες εμπειρίες, άλλη οπτική. Κάπως έτσι ξεκίνησε η σημερινή μου έμπνευση … Πώς μπορεί όμως να μην συμφωνήσει κάποιος,   ότι το παιχνίδι της διεκδίκησης είναι ένα ταξίδι που κάθε γυναίκα μπορεί να απολαύσει. Και ξέρει να το απολαμβάνει όσο περισσότερο μπορεί, όταν το συναντάει στον δρόμο της μιας και στις μέρες μας έχει γίνει το πλέον δυσεύρετο αγαθό. Εντάξει, μεγαλώσαμε, διαβάσαμε και λίγη ψυχολογία, είμαστε καθ’όλα και κατά τα άλλα υποψιασμένοι ότι η διεκδίκηση δεν συνεπάγεται με happy συνέχεια και έχει τις ρίζες της σε αυτό που ονομάζουμε εγωισμό. Κανείς δεν μπορεί να μας εγγυηθεί ό τι μετά την κατάκτηση όλο αυτό δεν θα ξεφουσκώσει εκατέρωθεν και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά. Καλές οι αναλύσεις και οι θεωρίες αλλά …έλα τώρα στο παιχνίδι του έρωτα δεν χωράνε αναλύσεις. Ή μάλλον δεν χωράει τίποτα περισσότερο από ένστικτα, αισθήσεις και συναισθήματα. Ο έρωτας είναι μαγεία, διαθεσιμότητα, χωρίς άμυνες. Εντάξει, το τελευταίο το...

  Είχα μια κουβέντα το μεσημέρι. Από εκείνες τις ωραίες που με δύο λέξεις και μια ματιά, γράφεις ολόκληρη έκθεση. Η ερώτηση της φίλης μου προσωπική, με εμένα να απαντώ πάνω από έναν αχνιστό καφέ και να διατείνομαι, πόσο μίζερο και λίγο είναι όταν κάποιος δεν διεκδικεί αυτά που θέλει. Γιατί είναι, χωρίς περιστροφές, μίζερο και ανούσιο. Πάντοτε θαύμαζα τους ανθρώπους που έπεφταν με τα μπούνια σε ό,τι ήθελαν. Με πάθος. Για το ταξίδι. Για την ηδονή του να ζεις. Είναι μίζερο να φωνάζει όλο σου το είναι "θέλω" κι εσύ να το εγκλωβίζεις στην ησυχία. Σε ένα σώμα αδρανές. Να λες θέλω αυτή τη ζωή, αυτο το όνειρο, αυτή τη δουλειά, αυτόν τον άνθρωπο και να μη κάνεις τίποτα. Δεν είναι πάντα φόβος. Η αδράνεια είναι στάση ζωής. Απλά της δίνουμε ονόματα. Φόβος... Ανασφάλεια... κι όλες αυτές τις ψυχολογικές - εύστοχες κσι έγκυρες κατα τ' άλλα - ταμπελίτσες. Αλλά τι να το κάνεις; Ακόμα κι όταν το εξηγείς, δεν λύνεται μόνο του. Υπάρχει μια τόση δα λέξη - ασφάλεια - που κινεί αθόρ...

  « Αν υποθέσουμε ότι το ταλέντο είναι ένα δοθέν χάρισμα που δεν κατακτιέται, αλλά προσφέρεται σε κάποιους ως δώρο, αν δεν το υπηρετήσεις με σεβασμό, θα το χάσεις » Από την Μαρλέν Δεσποτίδη Ο Πασχάλης Πράντζιος γεννήθηκε στην Ανάβρα Καρδίτσας το 1971 και εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα το 2006. Σπούδασε φιλοσοφία στη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ., εργάζεται ως φιλόλογος καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση, ενώ παράλληλα ολοκληρώνει τις σπουδές του στο μεταπτυχιακό τμήμα της Σχολής Θεάτρου του Πανεπιστημίου της Λευκωσίας (Α.Π.ΚΥ.), με ειδίκευση στην Επιβίωση του Αρχαίου Δράματος. Παράλληλα με τη μυθιστοριογραφία ασχολείται με τη θεωρία λογοτεχνίας και θεάτρου, δημοσιεύοντας άρθρα, μελέτες και κριτικές σε περιοδικά λογοτεχνικού ενδιαφέροντος.  Από τις εκδόσεις Ωκεανίδα έχουν κυκλοφορήσει τα μυθιστορήματά του Και πάντα με χείλη κόκκινα,  Περί ανέμων και γάτων,  Λιωμένο μολύβι,  Ξανάγινε τρεις… και  Η πόλη έχει ρεπό, ε...

Τριάντα έξι ώρες βροχής με πρωταγωνιστή τον έρωτα της Όλγας Αντωνιάδου Κάθε φορά που διαβάζω ένα ακόμη βιβλίο του Πασχάλη Πράντζιου έχω την αίσθηση πως ο συγγραφέας σε κάθε καινούριο του μυθιστόρημα ξεπερνά τον εαυτό του και μας παρουσιάζει με διαφορετικό τρόπο τη νέα μορφή της έμπνευσής του. Με εντυπωσιάζει αυτό. Το να βλέπουμε έναν σύγχρονο έλληνα συγγραφέα που δεν επαναλαμβάνεται από βιβλίο σε βιβλίο, που τολμά να αγγίζει θεματικές διαφορετικές κάθε φορά και να μας εκπλήσσει με την προσέγγισή του, αν μη τι άλλο είναι εντυπωσιακό. Ο συγγραφέας με τα άριστα ελληνικά του, με τη λογοτεχνική του γλώσσα να γίνεται όλο και καλύτερη καταφέρνει να μας παραδίδει κείμενα ξεχωριστά, βιβλία που σέβονται την αισθητική του αναγνώστη. Οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε αυτό.       «Τριάντα έξι ώρες βροχής» ο τίτλος του νέου μυθιστορήματός του, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Κλειδάριθμος» και η αλήθεια είναι ότι διαβάζεται σε χρόνο πολύ μικρότερο από τον αναγραφόμενο στ...